Ο Πλάτωνας μας διδάσκει εδώ και 2.500 χρόνια πως η επιστήμη-τέχνη του «κυβερνάν», της διακυβέρνησης, δηλαδή, ελεύθερων ανθρώπων, είναι η πιο δύσκολη και ταυτόχρονα η πιο σημαντική που μπορούμε να αποκτήσουμε (Πολιτικός, 292d 3-5). Για τον λόγο αυτόν το αξίωμα του πολιτικού ηγέτη συνοδεύεται από μια σειρά από αρετές, με κυριότερες αυτών την επιστημονική γνώση, την επαγγελματική και διοικητική πείρα, την πειθώ ως ικανότητα καθοδήγησης, τη βαθιά κατανόηση της ευθύνης και την αίσθηση του μέτρου. Η τελευταία, πέρα από συνώνυμο της αποστάσεως από πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, συνδέεται άρρηκτα και με την ικανότητα αντίληψης του πότε οφείλει κανείς να αποσύρεται από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Η αποχώρηση από την ενεργό πολιτική ασφαλώς και δεν είναι μία εύκολη διαδικασία. Οπως και σε κάθε άλλον επαγγελματικό – και όχι μόνο – τομέα, κατά τον ίδιο τρόπο και για έναν αιρετό, πόσο μάλλον για έναν πρώην πρωθυπουργό, είναι εξαιρετικά επίπονο το να επανέρχεται σε μία καθημερινότητα μακριά από το αξίωμά του, παρ’ όλες τις ευθύνες που αυτό ενέχει. Αυτή είναι όμως η μείζων διαφορά των αντιπροσωπευτικών με τα κληρονομικού τύπου πολιτεύματα, η περιοδική εναλλαγή, δηλαδή, των κυβερνώντων βάσει της λαϊκής ετυμηγορίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
