Πρωτοδιάβασα τον Ζακ Ντεριντά στη σάρκα εκ της σαρκός του «Βήματος», στις «Εποχές», περίπου δύο χρόνια πριν βρεθώ στο Παρίσι, το ’68. Στο ίδιο τεύχος, ο Γιάννης Χρήστου δημοσίευε σε μία μόνο σελίδα το «Πιστεύω» του για τη μουσική.
Δεν ξέρω πώς, αλλά η «Εισήγηση» του Ντεριντά, γραμμένη ειδικά για το σπουδαίο περιοδικό, και το «Πιστεύω» του Χρήστου λειτούργησαν σαν μεταμορφωτήρια δύναμη οι συνέπειες της οποίας μόλις τώρα εμφανίζονται στη σκέψη μου και τα γραπτά μου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
