Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ο πατέρας μου αντιπαθούσε πολιτικά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον απέρριπτε εντελώς, κρίνοντάς τον όχι από τα δεξιά. Ούτε από τα αριστερά. Αλλά ως παιδί της Κατοχής που είχε υποφέρει εξ απαλών ονύχων, όπως ολόκληρη η γενιά του, τα δεινά του Εμφυλίου και της μετεμφυλιακής καχεκτικής δημοκρατίας. Για τον πατέρα μου, η κατάρρευση της Χούντας σήμαινε μια χρυσή ευκαιρία να μπει η Ελλάδα στον δρόμο της υπέρβασης του διχασμού, των τολμηρών συγκλίσεων, της κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης.
Ανάλογες απόψεις εκφράζονταν ευρύτερα στην Ευρώπη. Το πρόσφατο πραξικόπημα στη Χιλή, τα αιματηρά, αδιέξοδα και σκοταδιστικά στην ουσία τους «αντάρτικα πόλεων», η σκλήρυνση του Ψυχρού Πολέμου είχαν συγκλονίσει τους σκεπτόμενους προοδευτικούς ανθρώπους. Και ενώ ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ πρότεινε τον Ιστορικό Συμβιβασμό, ο Ανδρέας Παπανδρέου επέμενε στην πιο εμπρηστική συνθηματολογία. Αποκαλούσε την 24η Ιουλίου 1974 «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Ισχυριζόταν πως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ (ήταν) το ίδιο συνδικάτο». Υποσχόταν «στις 18, Σοσιαλισμό». Τιμωρούσε τον Κώστα Σημίτη όταν εκείνος τολμούσε να εγκρίνει το σύνθημα «Οχι στην Ευρώπη των Μονοπωλίων, Ναι στην Ευρώπη των Λαών»…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
