Την άνοιξη του 1920 τα πολωνικά στρατεύματα, σε συνεννόηση και με την τοπική κυβέρνηση του Πετλιούρα, είχαν μπει στο Κίεβο, την ιστορική πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Στις 5 Ιουνίου ο Κόκκινος Στρατός, υπό την ηγεσία του Τουχατσέφσκι, εξαπέλυσε την αντεπίθεσή του. Η σαρωτική προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων θα ανάγκαζε τον πολωνό πρόεδρο Πιλσούντσκι (πιο σωστά, Πιουσούντσκι, μια και στα πολωνικά το «λ» προφέρεται «ου») να ζητήσει εσπευσμένα βοήθεια από τους Γάλλους και τους Βρετανούς. Επειτα από μια προσωρινή ανακωχή στα τέλη Ιουλίου, με τη μεσολάβηση των Αγγλογάλλων και αφού προηγουμένως οι Πολωνοί είχαν απορρίψει τους μαξιμαλιστικούς (λόγω και του ενθουσιασμού που επικρατούσε στη Μόσχα) όρους των Σοβιετικών για ειρήνη, οι εχθροπραξίες θα επαναλαμβάνονταν.
Στα μέσα Αυγούστου του 1920 ο Κόκκινος Στρατός βρισκόταν ήδη στις παρυφές της Βαρσοβίας. Ωστόσο, στη σφοδρή μάχη που ακολούθησε, από τις 15 έως τις 25 Αυγούστου, νικητές ήταν οι Πολωνοί, εν μέρει και χάρη στη βοήθεια που είχε σπεύσει να τους παράσχει η Γαλλία, σε στρατιωτικό υλικό αλλά και σε εμπειρογνώμονες και στρατιωτικούς συμβούλους. Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, ότι το γενικό πρόσταγμα στην πολωνική αντεπίθεση το είχε ο γάλλος στρατηγός Βεϊγκάν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
