Οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν πλέον σταθερό φαινόμενο, παρά τυχόν αριθμητικές διαφοροποιήσεις και διακυμάνσεις. Ποιες είναι λοιπόν οι βασικότερες αιτίες και ποιοι οι τρόποι αντιμετώπισης;
Εν, οι συγκρούσεις δεν είναι μόνο διακρατικές ώστε η Διεθνής Κοινότητα, υπό προϋποθέσεις, να τις επιλύει με σχετική αποτελεσματικότητα. Αντιθέτως, πολλές διαμάχες είναι εμφύλιες, θρησκευτικού ή εθνοτικού περιεχομένου, άλλες ακόμη πιο εντοπισμένες, σε ομοσπονδιακό και κοινοτικό επίπεδο. Επιπλέον, σε ορισμένες εξ αυτών συναντούμε υβριδικούς (μη κρατικούς) δρώντες που δεν αναγνωρίζουν – και περιφρονούν – τη δικαιοδοσία των Ηνωμένων Εθνών, ούτε βέβαια αναγνωρίζονται από αυτά (για να μην υπονομευθεί η κρατική κυριαρχία). Ετσι, η δυνατότητα παρέμβασης στις εξελίξεις εκ μέρους του διεθνούς παράγοντα περιορίζεται, ενώ απουσιάζει εμφανώς ένας μηχανισμός πρόληψης ή ουσιαστικής διαχείρισης κρίσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
