Οπου παρόν σημαίνει απλώς
το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός
άλλου παρελθόντος
Αντώνης Φωστιέρης,
«Ανεπίδεκτοι Αθανασίας»
Η άσκηση «κομματικής γυμναστικής», στην οποία πολλοί σύγχρονοι «εξεγερμένοι» επιδίδονται, δεν εξισούται με κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες που συνεπάγονται προσωπικό κόστος για τους συμμετέχοντες. Σήμερα που όλοι δηλώνουν «υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των ελευθεριών του λαού» και που οι περισσότεροι ομνύουν στα συνθήματα του Πολυτεχνείου, μας ξενίζουν περιπτώσεις όπου «παιδιά του 1973» έχουν μεταβληθεί σε «πολιτικοειδείς μετανάστες» ή σε «κυβερνητικούς πρόσφυγες» (οι οποίοι μετακινήθηκαν για να βρουν ένα καλύτερο βουλευτικό/υπουργικό μέλλον).
Αυτό άραγε ήταν το μήνυμα του Πολυτεχνείου, για όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να πολιτεύονται με ένα τέτοιο σύμβολο στον γιακά του (συχνάκις πληθέντος και αλλάξαντος χρώμα) σακακιού τους; Η ατομική πολιτικοκοινωνική επιβίωση μέσω της καταγγελίας του παρελθόντος των άλλων (ακόμα και των πρώην συντρόφων τους), σε σχέση με το «ένδοξο» δικό τους, καθώς και ο διαγκωνισμός – με ακραίες συχνά εκφράσεις – για το ποιος έμεινε (μέχρι το τέλος;) αριστερός και πατριώτης;
Προφανώς με το διάβα του χρόνου ο καθένας μπορεί ν’ αλλάζει πολιτικές απόψεις και να στηρίζει άλλον πολιτικό φορέα. Μόνο που όσοι είχαν «κάνει παιχνίδι» (όχι μόνο πολιτικό αλλά και οικονομικό, ακαδημαϊκό κ.λπ.) με το ιστορικό γεγονός του Πολυτεχνείου, καλά θα ήταν (έστω για την υστεροφημία τους) να είχαν αποσυρθεί για να γράψουν τα Απομνημονεύματά τους αντί να θέλουν να παρουσιαστούν και πάλι ως οι ιδεολόγοι του μέλλοντος. Αν οι λιπόστρατοι και οι ριψάσπιδες ουδέποτε συγκρότησαν αξιόμαχο στράτευμα, τούτο δεν συνεπάγεται ότι οι «μισθοφόροι» δικαιώνονται υπηρετώντας διαφορετικούς Αρχηγούς.
Ο πολιτικός πολιτισμός, καθώς και η εθνική προοπτική, της νέας πραγματικής Αριστεράς, την οποία κάποιοι εξ αυτών επικαλούνται, δεν θα μορφοποιηθεί με την ανασημασιοδότηση παλαιών συμβόλων και την ενσωμάτωση των μύθων και των δοξασιών άλλης εποχής στο σήμερα, αλλά με την οριστική απόρριψη του (αποπολιτικοποιημένου) λαϊκισμού και της «κουλτούρας αντί-στασης» κατά παντός – κατά περίσταση και περίοδο – εχθρού, με ταυτόχρονη συμμαχία με οποιονδήποτε «εχθρό του εχθρού». Η χρήση και ο καθαγιασμός κάθε μέσου για την επίτευξη κομματικών στόχων και για τη δικαίωση των προσωπικών επιλογών/επι-στροφών απέχει από τα μηνύματα της 17 Νοέμβρη 1973 τόσο, όσο η πολιτική ηθική του γνήσιου αγώνα από τη χάλκευση της Ιστορίας και την έκπτωση των (τότε) πρωταγωνιστών.
Το Πολυτεχνείο ζει (μπορεί και να ζέει) πολύ μακριά από τα τεκταινόμενα του 2022, φοβούμενο ότι το 2023 που θα γιορτάζονται τα 50 χρόνια της εξέγερσης, λίγοι από εκείνους τους «επώνυμους» θα έχουν μείνει όρθιοι στη συνείδηση του λαού.
ΥΓ.: «Οι μύθοι σου, νεότητά μου,
σε ποιαν γενιά θα μείνουν παρακαταθήκη;».
(Στ. Μαφρέδας, «Βήμα πριν»)
Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός.
