Το ΠαΣοΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό

Δύο ήταν οι μεγάλες τάσεις που αναπτύχθηκαν στην ελληνική κοινωνία μετά το 2015: Οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ (φύγετε) και οι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ (όχι στη δεξιά παλινόρθωση). Οι πρώτοι είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Τάση που μόνο ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε χωρίς ταλαντεύσεις. Αν δούμε όμως το απολιτικό «μίσος» που εξέφραζαν μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, δεν θα συμφωνούσα με εκείνους τους αναλυτές που βλέπουν στην επικράτηση του κ. Μητσοτάκη μια ισχυρή εντολή για ανασύνταξη της χώρας. Αυτή μπορεί να είναι η βούληση του νέου Πρωθυπουργού, δεν είναι η βούληση όμως και ενός μεγάλου κομματιού των πολιτών που τον ψήφισαν. Η ΝΔ δεν έπεισε για τις πολιτικές της προτάσεις, αλλά για το ότι ήταν η μοναδική δύναμη που εγγυόταν την ήττα και την απομάκρυνση από την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.  Υπάρχει κίνδυνος αν ο κ. Μητσοτάκης επιδιώξει να κάνει μεταρρυθμίσεις να βρει απέναντί του πολλούς από τους ψηφοφόρους του. Αλλά και οι όποιες «τεχνοκρατικές» επιλογές του μαζί με την «καραμέλα» της χαμηλότερης flat φορολόγησης μπορεί να απαντούν στον συριζαϊκό ερασιτεχνισμό και φανατισμό, αλλά δεν συνθέτουν ολοκληρωμένη αντιπρόταση διακυβέρνησης αυτού του τόπου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη αλλά δεν ηττήθηκε στρατηγικά στις ευρωεκλογές. Στις εθνικές όμως ούτε καν συνετρίβη. Εδειξε απίστευτες αντοχές. Δεν ήταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που πραγματικά άντεξε. Ηταν το ΠαΣοΚ. Δεν εννοώ εδώ το Κίνημα Αλλαγής. Ούτε καν το ΚΙΝΑΛ-ΠαΣοΚ ή το ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ. Εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠαΣοΚ. Γιατί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα δεν είναι ούτε ριζοσπαστική Αριστερά ούτε σοσιαλδημοκρατία. Είναι το ΠαΣοΚ ενωμένο δυνατό. Οχι γιατί ο αρχηγός του μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι γιατί εκφράζεται ως εκπρόσωπος της δημοκρατικής παράταξης και του βενιζελισμού, την ίδια στιγμή που επικαλείται τον εκπρόσωπο του πιο ακραίου εθνικιστικού αντιβενιζελισμού, τον Αρη Βελουχιώτη. Αλλά γιατί αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠαΣοΚ με τη θεωρία των «πολλών» επαναφέρει στην κεντρική σκηνή τους «μη προνομιούχους», ενώ αντικαθιστά την απειλή των «ξένων κεφαλαίων» με τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτοί οι «πολλοί μη προνομιούχοι», ο φόβος απέναντι στο φάντασμα του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού και έναντι των μεταρρυθμίσεων είναι τα στηρίγματα ενός ΣΥΡΙΖΑ που αντέχει.