Το ζήτημα της επιστροφής στην Αθήνα των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι ιδιοκτησιακό, νομικό, ηθικό ή μήπως είναι θέμα της κατά Μελίνα «εθνικής αξιοπρέπειας», όπως υπενθυμίζει ο Τ. Θεοδωρόπουλος; («Η Καθημερινή», 16.1.2022.) Πώς είναι σκόπιμο και πιο ρεαλιστικό να το διαχειριστούμε; Mε την ευκαιρία της διάλεξής του στο Megaron Plus, τον Απρίλιο του 2008, ο αρχαιολόγος Francesco Buranelli, σε θέση τότε ιδιαίτερης ευθύνης (διευθυντής των Μουσείων του Βατικανού), μας είχε παραχωρήσει για το «Βήμα Ιδεών» ένα άρθρο για τα Γλυπτά του Παρθενώνα που αξίζει να θυμηθούμε και πάλι:
«Πολλές χώρες διαθέτουν σήμερα ειδικούς νόμους προστασίας των πολιτιστικών αγαθών: κανένας ωστόσο δεν προβλέπει την αρχή της αναδρομικότητας σε ό,τι αφορά την επιστροφή των αγαθών αυτών στη χώρα προέλευσης. Παράλληλα, κανένα εθνικό μουσείο δεν νομιμοποιείται να μεταβάλει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της θεσμοθετημένης πολιτιστικής κληρονομιάς που διαθέτει. Για τον λόγο αυτόν μοναδική δυνατότητα που υπάρχει σήμερα για την ανασύσταση μνημείων ή μελών έργων που έχουν διασκορπιστεί, είναι ο προσωρινός δανεισμός για εκθέσεις ή η κατασκευή αντιγράφων, ή τώρα πια η εικονική πραγματικότητα. Πρόκειται φυσικά για λύσεις ανάγκης που δεν απαλύνουν την πικρή διαπίστωση ότι τα περισσότερα από αυτά τα έργα αποξενώθηκαν από τα μνημεία στα οποία ανήκουν και συχνά μεταφέρθηκαν και πουλήθηκαν σε κράτη «πλούσια» για να κοσμήσουν τα εθνικά τους μουσεία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
