Οταν η κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου συμπαρέσυρε τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στη διεθνή ημερήσια διάταξη βρέθηκε η συζήτηση για το «μετά» στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το ερώτημα που απασχολούσε ήταν αν ένα «μετα-πολιτικό» και «μετα-ιδεολογικό» Zeitgeist θα αντικαθιστούσε έναν κόσμο έντονων διαιρέσεων βάζοντας ένα τέλος στις παραδοσιακές συγκρούσεις της κλασικής νεωτερικότητας. Αναμφίβολα, ο κόσμος που αναδύθηκε μετά το 1989 ήταν περισσότερο ρευστός, γεμάτος ρίσκα, στα οποία τα άτομα ήταν εκτεθειμένα πιο άμεσα και χωρίς αρκετές από τις κρατικο-κοινωνικές διασφαλίσεις του παρελθόντος που δημιουργούσαν αίσθηση προβλεψιμότητας για το μέλλον.
Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από την πτώση του Τείχους που σημαδεύτηκαν από κομβικά γεγονότα βίαιης ριζοσπαστικοποίησης, καταστροφών και κρίσεων. Στον κόσμο μας μετά το 1989, η αύξηση της επιρροής των λαϊκιστών λειτούργησε ως καταλύτης που ενίσχυσε τις συνθήκες ρευστότητας και εξατομίκευσης επιτείνοντας τους φόβους που δημιουργούσαν «μαύρα πρόβατα» και «θεωρίες» συνωμοσίας και υπέσκαπταν σχέσεις εμπιστοσύνης απέναντι στους θεσμούς αποδίδοντας στις ελίτ ιδιοτέλεια και διαπλοκή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
