Η σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι νέα. Η Αθήνα, η Αγκυρα και η Λευκωσία το γνωρίζουν καλά αυτό. Αρκεί κάποιος να γυρίσει τον χρόνο πίσω στην κρίση των Ιμίων του 1996, στην τουρκική στρατιωτική επέμβαση και στην κατοχή της βόρειας Κύπρου το 1974 ή στη συνταγματική κατάρρευση της διζωνικής, δικοινοτικής Κυπριακής Δημοκρατίας το 1963 για να θυμηθεί τα πιο εξέχοντα ορόσημα μιας σύγκρουσης που εναλλάσσεται μεταξύ ανοιχτής εχθρότητας και μερικής επανασυμφιλίωσης ήδη από την Ελληνική Ανεξαρτησία.
Το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» που βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της τριγωνικής σύγκρουσης δεν ήταν ποτέ εύκολο. Σε διάφορες στιγμές των περασμένων δεκαετιών, τα μέρη πλησίασαν προς την ειρήνη. Η ελληνοτουρκική προσέγγιση του 1999, η οποία πυροδότησε έναν ενάρετο κύκλο στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας καθώς και την πιθανότητα ειρήνευσης στην Κύπρο μέσω του Σχεδίου Αναν το 2004, ήταν η τελευταία και πλέον αξιοσημείωτη τέτοια στιγμή. Από τότε η σύγκρουση έχει εμπεδωθεί στην Κύπρο, η ΕΕ γύρισε την πλάτη της στην Τουρκία, ενώ η Αγκυρα διολίσθησε προς τον αυταρχισμό. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αποσυνδεδεμένες. Αποτελούν κομμάτι της ίδιας θλιβερής ιστορίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
