Δεν χωρεί αμφιβολία, ο δυτικός κόσμος και το πλαίσιο των ιδεών και εφαρμογών πάνω στις οποίες ήταν οικοδομημένος, μια σχεδόν γραμμική μετάβαση από τη Λογική της κλασικής Ελλάδας στις Δικαϊκές δομές της Ρωμαϊκής Εποχής, στη γραφειοκρατία του Βυζαντίου, στον οικονομικό φιλελευθερισμό της Ολλανδίας και της Αγγλίας και από εκεί στον συνταγματικό φιλελευθερισμό των ΗΠΑ που οικοδομεί το πλέον ελπιδοφόρο Κοινωνικό Συμβόλαιο μεταξύ πολιτών και Πολιτείας, περνούν βαθιά κρίση.
Πολλά ζητήματα μπορούν να εξετασθούν ως αίτια της κρίσης. Η θεσμική υποχώρηση του κράτους ως δίχτυ ασφαλείας και αντ’ αυτού η νομιμοποίηση του κράτους-Κρόνου που ακόμη και στις ΗΠΑ, τη γη των πολλών ευκαιριών, η πτώση σημαίνει φυσική εξόντωση. Η αλαζονεία της κατανόησης του Μetus Hostilis, της αξίας που φέρει στα συλλογικά αντανακλαστικά η αναγνώριση της ύπαρξης «εχθρού» ως μηχανισμός κινητοποίησης των ενστίκτων της δημιουργικής επιβίωσης με βασικό προϊόν τον Θουκυδίδειο φόβο. Η ιδεολογική ξηρασία που έχει πλήξει την Ευρώπη εδώ και πολλές δεκαετίες, με τις εκεί κοινωνίες να δείχνουν ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν με αξιώσεις στην παροχή προτάσεων για την οργάνωση της ζωής στην μεταψυχροπολεμική εποχή. Ημουν φοιτητής όταν γράφαμε εργασίες με τίτλους όπως «Quo Vadis Europa?». Σήμερα, οι δικοί μου φοιτητές γράφουν τις ίδιες εργασίες, αναζητώντας απαντήσεις σε μια κανονιστική πορεία προς το ασαφές. Αλλος λόγος θα μπορούσε να είναι και οι κυματοειδείς ανοδικές και καθοδικές μεταβολές στην πορεία των πολιτικών οργανισμών, αν και προσωπικά μια τέτοια εξήγηση ηχεί εξαιρετικά «βολική» ως προς τις προκλήσεις της ανάλυσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
