Αποτελεί κοινή, σχεδόν, παραδοχή πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβηκε στην εξουσία ως ο καλύτερα προετοιμασμένος για την άσκησή της πρωθυπουργός εδώ και πολλές δεκαετίες. Και ως αυτός που είχε τις πιο επεξεργασμένες απόψεις, ιδέες και στοχεύσεις, τις οποίες ήθελε να βάλει σε εφαρμογή με τη διακυβέρνηση και για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και εδώ είναι, ίσως, που αρχίζει το προσωπικό πολιτικό του δράμα! Ισως, βέβαια, αυτό ακούγεται υπερβολικό, αναδεικνύεται ωστόσο με ενάργεια εάν σκεφθούμε τους τρεις βασικούς ιδεολογικούς πυλώνες επί των οποίων ερείδεται η πολιτική του φιλοσοφία και επί των οποίων προσπαθεί να θεμελιώσει την πολιτική του δράση.
Αυτοί – νομίζω πως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι – είναι ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της χώρας, ο οικονομικός φιλελευθερισμός/αντικρατικισμός και η ευνομία, η αποκατάσταση δηλαδή ή μάλλον η εξ υπαρχής διαμόρφωση κάποιας θετικής σχέσης του Ελληνα με τη νομιμότητα. Και οι τρεις περί ων ο λόγος πυλώνες, λοιπόν, βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση όχι απλώς με τη νοοτροπία ή τις πρόσφατες παραδοχές της ελληνικής κοινωνίας, αλλά με το ίδιο το DNA, το οποίο έχει πολύ βαθιές ρίζες (εφόσον, βέβαια, μπορούμε να μιλάμε για ιστορικά διαμορφωμένο DNA μιας κοινωνίας ολόκληρης). Πιο συγκεκριμένα:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
