Οι αντιπαραθέσεις που παρατηρούνται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, με αφορμή δημόσιες τοποθετήσεις μελών της, λειτουργούν μάλλον ως κατ’ ευφημισμόν στρατηγικές των συγκρούσεων που μαίνονται στο εσωτερικό της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης. Προϊόντα μιας σειράς κοινωνικών μετασχηματισμών που πλήττουν τον χώρο της δικαιοσύνης, οι συγκρούσεις αυτές έχουν ως διακύβευμα τον ορισμό του κυρίαρχου και νόμιμου τρόπου (ανα)παραγωγής του δικαστικού σώματος και, κατ’ επέκταση, της κοινωνικής λειτουργίας του.
Μέχρι τη δεκαετία του ’80, το δικαστικό σώμα ‒ που τα μέλη του προέρχονταν από τα μεσαία στρώματα κι είχαν έντονη την τάση της οικογενειακού χαρακτήρα αυτοαναπαραγωγής, συγκριμένη επαγγελματική ηθική και ιδιαίτερο βιοτικό ύφος ‒ δημιουργούσε τις κοινωνικές προϋποθέσεις ενός συστήματος αξιών που, ως ενοποιητική αρχή, διασφάλιζε τη συνοχή του. Η τιμιότητα, υπό την ευρεία έννοια, και η συνέχεια της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής με τη μία να εγγυάται την άλλη, σε συνδυασμό με ένα συντηρητικό ήθος (του οποίου κάποιους παραδειγματικούς δείκτες αποτελούσαν η αποφυγή του διαζυγίου, το αυστηρό ενδυματολογικό έθος, το σταθερό ενδιαφέρον για την Ιστορία και τη θρησκευτική πίστη, η «ηθική της ανιδιοτέλειας», με φροντίδα ωστόσο για οικονομικό κεφάλαιο ικανό να διασφαλίσει διακριτική άνεση) δημιουργούσαν ένα σύμπαν που, αν και συνεπαγόταν το κόστος της κοινωνικής επιφύλαξης, λειτουργούσε ως καταφύγιο του σώματος σε κάθε κρίση. Το σύμπαν αυτό άρχισε να τίθεται υπό αμφισβήτηση, που εγκυμονεί σήμερα κλονισμούς, από μια σειρά κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
