«Η τέχνη είναι αντιεξουσιαστική». Μια φράση που έχει γραφτεί και ακουστεί πολλές φορές και εσχάτως περισσότερες. Η τέχνη είναι από τη φύση της ενάντια σε κάθε εξουσία. Ετσι είναι. Ομως ποιου είδους εξουσία; Απέναντι σε κυβερνητικές πολιτικές, υπουργούς, συγκεκριμένα κόμματα; Οποιος το ερμηνεύει έτσι, νομίζω πως αν βρίσκεται από την πλευρά της πολιτικής εξουσίας αυτοκολακεύεται θεωρώντας πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες ασχολούνται προσωπικά μαζί του και με τις επιλογές του, ενώ αν βρίσκεται από την πλευρά του καλλιτέχνη μάλλον έχει χάσει τον στόχο.
Η τέχνη είναι βαθιά και αδιαπραγμάτευτα αντιεξουσιαστική απέναντι στην εξουσία της πραγματικότητας όταν παρουσιάζεται ως μονόδρομος. Τη σέβεται, της αναγνωρίζει πως έχει το μισό δίκιο, αλλά υπάρχει και το άλλο μισό που είναι το όνειρο πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Είναι ο άλλος τρόπος που δημιουργεί μια υπαρκτή – παράλληλη – αλήθεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
