«Τι θα γινόταν εάν;». Μια ερώτηση που ταξιδεύει στις πιο εύφορες πεδιάδες του νου. Η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πρώτες πράξεις ενός μικρού παιδιού, αντιμέτωπου με ένα τεράστιο, άγνωστο σύμπαν καθώς προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο. Αναρωτιέται, τεστάρει: Τι θα γινόταν εάν έβαζα το χέρι μου σ’ αυτή την τρύπα; Τι θα γινόταν εάν έριχνα κάτω αυτό το πράγμα που είναι πάνω στο άλλο πράγμα; Τι θα γινόταν εάν έφερνα το ένα άκρο του σώματός μου στο στόμα μου; Η ερώτηση-υπόθεση παραμένει η κινητήριος δύναμη. Αφορμή για δράση. Καθώς διαστέλλεται ο εγκέφαλος, η περιέργεια, η αναγνώριση και η γνώση πολλαπλασιάζονται, η κρίση αναπτύσσεται και οι υποθετική ερώτηση δεν έχει τελειωμό. Και είναι τόσο κομβική που συνδέεται άρρηκτα με τη δυαδική πληροφορία, στην οποία βασίζεται η σύγχρονη τεχνολογία. Σε αυτήν η πληροφορία περιορίζεται μόνο σε δύο τιμές: ένα ή μηδέν, τα bits. Οι άπειροι συνδυασμοί των εναλλακτικών τιμών (τι θα γινόταν εάν μετά το 0 ήταν το 1 και μετά το 0 κ.λπ.) δημιουργούν ένα αχανές δίκτυο πιθανοτήτων.
Ας μπούμε και σε ένα άλλο πεδίο χρήσης. Το ερώτημα επανέρχεται τη νύχτα μαζί με τα ψυχαναγκαστικά «Μήπως δεν έχω κλείσει το μάτι;», «Μήπως ξέχασα το ψυγείο ανοιχτό;». Λίγο προτού κοιμηθούμε συνήθως παίζουμε το σενάριο της επόμενης μέρας. Αναρωτιόμαστε το τι θα γινόταν εάν παίρναμε αυτή ή την άλλη απόφαση. Η φράση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πράξη – η πράξη είναι μία επιλογή ανάμεσα σε δύο ή πολλαπλές πιθανότητες. Μπορεί να οδηγηθούμε σε ένα άυπνο βράδυ, αλλά σίγουρα θα είναι περιπετειώδες, ένα βράδυ αναζήτησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
