Ο Τόνι Μπάρμπερ είναι ένας έμπειρος δημοσιογράφος των «Financial Times», καλός γνώστης της περιοχής μας ως παλιός ανταποκριτής σε χώρες των Βαλκανίων και υπεύθυνος του ευρωπαϊκού τομέα της μεγάλης εφημερίδας. Είναι σαφώς ταγμένος κατά της εξόδου της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ. Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ, η διαδοχή του ΠαΣοΚ και το μάθημα για το Brexit», προτρέπει τους οπαδούς της «Εξόδου» να διδαχθούν από την εμπειρία των Ελλήνων «…ένα εκκεντρικό έθνος στην άκρη της Ευρώπης». Αφού περιγράψει την καταστροφή της οικονομίας στα χρόνια της κρίσης, αναφέρεται στον κ. Τσίπρα. Ο οποίος από «Λένιν του Αιγαίου» κατέληξε να είναι ο «αγαπημένος του κατεστημένου της ΕΕ και της Ουάσιγκτον», μια και «πέρασε τα μνημόνια», έδειξε ηγετικές ικανότητες για την επίλυση του Μακεδονικού και «έδειξε ότι είναι διατεθειμένος να σταθεί απέναντι στη Ρωσία και ακόμη να απελάσει ρώσους διπλωμάτες για να κρατήσει ζωντανή τη συμφωνία με την πΓΔΜ».
Αναφέρεται επίσης στην ανάσχεση του λαϊκισμού που εκφράζεται από τη Χρυσή Αυγή. Με τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από τα πειράματα τού 2015 δεν είναι πια ένα αντισυστημικό κόμμα, αλλά «ο φυσικός αντικαταστάτης του ΠαΣοΚ». Δηλαδή στην Ελλάδα έχουμε το σύνηθες μετριοπαθές δίδυμο Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς, και με αυτή την έννοια η Ελλάδα «βρίσκεται μπροστά από τον πολιτικό κύκλο στην Ευρώπη».
Για τη Μ. Βρετανία βλέπει τα χειρότερα, μια και ο πολιτικός διάλογος εδώ και τρία χρόνια περιστρέφεται στο να εξηγήσει σε ατελείωτες συζητήσεις γύρω από το νόημα του Brexit, σε ένα κλίμα ακραίας πόλωσης, που πρέπει να αναστραφεί πριν είναι αργά.
Ομολογώ ότι ένα τέτοιο άρθρο, από έναν δημοσιογράφο του μεγέθους του σε μια από τις πιο σεβαστές εφημερίδες, μου προκάλεσε πολλές απορίες, αλλά και έδωσε κάποιες απαντήσεις για το κύρος του Πρωθυπουργού στις καρδιές των ατλαντιστών και του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Και για να μην παρεξηγηθώ, τις συμμερίζομαι θεωρώντας ότι τη χώρα μου συμφέρει πολιτιστικά, εθνικά και οικονομικά να είναι σταθερό μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, ότι «ανήκομεν στη Δύση» και ότι η Ελλάδα είναι η βάση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Οχι μόνο λόγω της μάχης του Μαραθώνα, αλλά και ως θεμέλιο της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, του ορθολογισμού και των επιστημών. Ας πάμε τώρα στα ερωτήματα:
1. Από πού έχει τις πληροφορίες του ο έμπειρος δημοσιογράφος σχετικά με την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντροαριστερό κόμμα; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος στο κείμενό του αναφέροντας τον γνωστό καθηγητή της Οξφόρδης κ. Στάθη Καλύβα, ο οποίος, κατά τον κ. Μπάρμπερ, μιλάει για μια Ελλάδα που βρίσκεται σε μια φάση μετα-λαϊκιστικής πολιτικής. Θυμάστε προφανώς τη θύελλα που ξεσηκώθηκε από την τοποθέτηση των καθηγητών Καλύβα, Μαραντζίδη κ.ά. σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
2. Πώς συνάγει ότι εκτοπίζει το ΠαΣοΚ από την Κεντροαριστερά; Μόνο από την εκλογική του επιρροή; Ολοι ξέρουμε ότι γίνεται προσπάθεια προσέλκυσης από άτομα του κυβερνώντος κόμματος σε στελέχη του ΚΙΝΑΛ στη λογική της ηγεμονίας του κ. Τσίπρα. Ομως δεν φαίνεται να υπάρχει ανταπόκριση μια και η βάση που έχει απομείνει και πολλοί από τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους δεν φαίνεται να μετακινούνται.
3. Πώς εξηγεί άραγε τη συνεργασία με τον κ. Καμμένο; Μια μακροχρόνια συνύπαρξη που δεν έχει προηγούμενο στην Ευρώπη. Ούτε είναι πιστευτή η «δικαιολογία» που μας δίνει ο κ. Βαρουφάκης, ότι δηλαδή ο κ. Τσίπρας του είπε ότι δεν είχε άλλη δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση γρήγορα για τις επείγουσες ανάγκες της χώρας. Ολα τα σημάδια δείχνουν ότι υπήρχε προεργασία, προετοιμασία και συμφωνία, που φάνηκε στην ψηφοφορία για την Προεδρία.
4. Ο δημοσιογράφος αναφερόμενος στο παράδειγμα Τσίπρα, λέει ότι για την αναστροφή του Brexit τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, μια και υπάρχει μακρά παράδοση συναινέσεων απαραίτητων για μια τόσο ριζική πολιτική ανατροπή σε ένα εθνικό θέμα. Οσο και αν στην Ελλάδα η συναίνεση σπανίζει, οι μεγάλοι πολιτικοί στα εθνικά μας θέματα ήσαν σε επικοινωνία σε επίπεδο κορυφής. Στην περίπτωσή μας αντί συναίνεσης έχουμε μια διαρκή και ακατανόητη πόλωση, που κύρια πηγή της είναι η λεγόμενη «πολιτική Πολάκη». Οσο και αν ψάξεις, δεν τη βρίσκεις. Γνωρίζει άραγε ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί στη Λατινική Αμερική; Και μάλιστα όχι στη Βενεζουέλα, αλλά στη Νικαράγουα; Τότε που ο παλιός επαναστάτης Ορτέγκα συνεργάστηκε με τον ακροδεξιό δήμαρχο της Μανάγκουα, έδωσε τα πάντα στους Αμερικανούς και στο ΔΝΤ, και έγινε το αγαπημένο παιδί τους, ενώ απαγόρευσε τις απεργίες και τις αμβλώσεις, με αποτέλεσμα να συμμαχήσει με την οικονομική ελίτ της χώρας του και με την Εκκλησία, και τώρα που λήγει ο χρόνος του βάφει τα χέρια του με αίμα;
5. Τέλος, γνωρίζει άραγε τις απόπειρες ελέγχου του Τύπου, τις συγκρούσεις με τον κεντρικό τραπεζίτη, τον τρόπο με τον οποίο διορίστηκαν τα μέλη του ΔΣ της Κεντρικής μας Τράπεζας παρακάμπτοντας τη συνήθη διαδικασία διορισμού τους από τις τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες; Αλλά και την οικονομική προοπτική μας;
Νομίζω, λοιπόν, ότι όλα αυτά τα γνωρίζει. Οι αναλύσεις για όλα αυτά και πολλά άλλα που συνέλεξα προέρχονται από τον ελληνικό Τύπο, έχουν αναπαραχθεί στα ξένα ΜΜΕ.
Αλλά ο σχολιαστής εστιάζει στα στοιχεία που τον εξυπηρετούν στον καλό του αγώνα για την παραμονή της Μ. Βρετανίας στην ΕΕ, ή έστω στην επίτευξη μιας μορφής εξόδου που θα είναι η καλύτερη δυνατή για τα συμφέροντα της χώρας του. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί το σενάριο της ολικής μετάλλαξής του. Το διαβάσαμε στον χαιρετισμό του κ. Δραγασάκη στο συνέδριο του Ποταμιού. Παρ’ όλα αυτά στο ερώτημα «τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;» παραμένει. Και θα αποδειχθεί μετά τις εκλογές. Είναι ένα κόμμα με προοπτική να αποτελέσει τον κορμό ενός συστημικού κεντροαριστερού κόμματος; Πρόκειται για ένα φαινόμενο λαϊκίστικου αριστερού μορφώματος σαν αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται στον πολιτικό χώρο της Δεξιάς από την Ουγγαρία μέχρι τις ΗΠΑ; Μέχρι τότε το εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς μένει ανοιχτό και η απάντηση βρίσκεται στο μυαλό του κ. Τσίπρα και της στενής ομάδας του.
Ο κ. Αντώνης Τριφύλλης είναι πρώην στέλεχος της ΕΕ.
