Το ξέρω, επαναλαμβανόμαστε. Εχουμε σκαλώσει στην κοινότοπη διαπίστωση πως ζούμε ένα από τα πλέον δυστοπικά καλοκαίρια των τελευταίων δεκαετιών, και κάθε καινούργια μέρα έρχεται να επιβεβαιώσει πως υπάρχουν προβλήματα στην εξίσωση, αυτές οι πράξεις δεν πρόκειται να βγουν. Η πραγματικότητα με το μυαλό και την ψυχολογία μας έχουν ανοίξει πόλεμο, μπροστά στον οποίο η οικονομική κρίση του 2010 και η ουσιαστική πτώχευση – που τα βιώσαμε ως τραγωδίες – τώρα είναι στο μυαλό μας ως ένα τοπίο σχεδόν νοσταλγίας.
Για να κάνω την αυτοκριτική μου, θεωρούσα σίγουρα δύο πράγματα στα οποία μάλλον διαψεύστηκα και στα δύο. Το πρώτο, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του προσαρμοστικό ον και ακόμη και για τις πιο μεγάλες αλλαγές χρειάζεται λιγότερες από τριάντα μέρες για να αποδεχθεί μια νέα πραγματικότητα και να ξεχάσει ό,τι ήξερε. Αυτό έμαθα από την Ιστορία αλλά και από τη φτιαξιά μας ως ανθρώπων. Αλλά η ανθρώπινη Ιστορία προφανώς συνεχίζει να γράφεται, άρα να εμπλουτίζεται με νέα δεδομένα και να αμφισβητεί τα αξιώματα. Το δεύτερο – που σχετίζεται με το πρώτο – είναι πως η καραντίνα και ο φόβος θα ξεπεραστούν σύντομα, δεν θα αφήσουν μεγάλα σημάδια, θα σηκωθούμε, θα ξεσκονίσουμε τα γόνατα σαν πιτσιρικάδες που μόλις έπεσαν από το ποδήλατο και θα συνεχίσουμε τη βόλτα. Ούτε αυτό έγινε, στη μεγάλη πλειονότητα. Είμαστε τραυματισμένοι και ακόμα κάτω. Κι όσο σε αυτά τα τραύματα προστίθεται η αβεβαιότητα για το άμεσο μέλλον στη μάχη με την πανδημία, δεν έχεις πού να βάλεις τα χέρια για να σηκωθείς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
