«Εχω πάει σινεμά μόνος. Είμαι έντεκα-δώδεκα χρονών. Βλέπω το «Ολιβερ Τουίστ» του Ντίκενς σε μιούζικαλ. Ο Μαρκ Λέστερ παίζει τον Ολιβερ. Ο Ντίκενς είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας της εποχής. «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ», «Νίκολας Νίκελμπι», «Μεγάλες προσδοκίες». Δίπλα μου κάθεται ένα κορίτσι. Εχει έρθει μόνη της. Πέρσι δεν θα μου έκανε εντύπωση, αλλά φέτος νιώθω αλλόκοτα. Την κοιτάω υπό γωνία, η περιφερειακή όραση υπήρξε ανέκαθεν κρυφό όπλο. Αδυνατούλα, με λεπτή μύτη και μεγάλα μαύρα μάτια. Φοράει καρό πουκάμισο και γαλάζια φούστα. Φαίνεται απορροφημένη από το έργο, όπως άλλωστε κι εγώ. Ανεπαίσθητα όμως έχουμε εντέχνως πλησιάσει ο ένας προς τον άλλο. Το πεδίο του φλερτ είναι το κοινό μπράτσο της καρέκλας που διεκδικούμε αμφότεροι με ξεχωριστό, διακριτικό πείσμα. Κάποια στιγμή μοιραία οι αγκώνες μας αγγίζονται κι αισθανόμαστε ο ένας τη θέρμη του άλλου. Προς το τέλος της ταινίας τα σώματά μας έχουν στρίψει το ένα προς το άλλο και στη σκηνή που ο Ολιβερ ξυπνάει στο σπίτι του πλούσιου και βρίσκεται για πρώτη φορά σε ένα ζεστό περιβάλλον, μακριά από τους κλέφτες και τα φέρετρα μέσα στα οποία κοιμόταν, τα κεφάλια μας είναι ακουμπισμένα απαλά και βλέπουμε έτσι το τελευταίο εικοσάλεπτο. Οταν ανοίγουν τα φώτα, η μαγεία χάνεται. Το κορίτσι πετάγεται όρθιο και εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού, χωρίς να μου ρίξει μια ματιά. Μου φαίνεται ακατανόητο…».
Παλιό κείμενο. Η μαγεία του σινεμά σε δίδυμο ταμπλό. Φαντασιακά μέσω του φιλμ και κυριολεκτικά μέσω της θέασής του υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Από πολύ παλιά ο κινηματογράφος υπήρξε μέγας έρωτας. Πέρασαν πολλές δεκαετίες, είδα αναρίθμητα φιλμ που διατάραξαν δημιουργικά τον βίο μου κι έγιναν οδοδείκτες της αισθητικής και συναισθηματικής μου πορείας. Η μαγγανεία της μεγάλης οθόνης ήταν ενδοκυτταρική. Παραλίγο δε να γίνω σκηνοθέτης σινεμά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
