Είμαι στο τραμ. Είναι παραμονές Χριστουγέννων. Ατμόσφαιρα εορταστική. Συνωστισμός. Ακριβώς εμπρός μου μια μικρή γύρω στα δεκαοχτώ μιλάει στο κινητό της με τον… Τάκη! Οπως όλοι έχουμε πληροφορηθεί, εκόντες άκοντες. Η στεντόρεια φωνή της δονεί την ατμόσφαιρα διαπερνώντας τη μάσκα όσο εξάλλου και το αισθηματικό της δράμα. Θα μπορούσε να μιλάει πιο σιγά και πιο διακριτικά, αλλά δεν της περνάει καν από το μυαλό. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Που συμπυκνώνει μιαν ολόκληρη κουλτούρα επικοινωνίας. Ή, καλύτερα, επίδειξης της επικοινωνίας. Αλλά όχι της ουσιαστικής κοινωνίας. Της συμμετοχής. Ζούμε στην εποχή που οι άνθρωποι – ιδιαίτερα οι νέοι – αγαπάνε πιο πολύ το κινητό παρά τον διπλανό τους. Επειδή ίσως αυτό φαντάζονται ότι είναι η ιδανική προέκταση του εαυτού τους.
Εν τω μεταξύ ο Τάκης, όπως πληροφορούμαστε συγκινημένοι, κάνει νερά, η μικρή δακρύζει – κι άλλα νερά – η σχέση καταποντίζεται – ωκεανός υδάτων. Συγχρόνως όλο το τραμ παίρνει, θέλοντας και μη, θέση. Ως αυτήκοοι μάρτυρες. Αλλοι είναι με τον Τάκη – όχι εγώ -, άλλοι με τη δακρυρροούσα μικρή – εγώ. Ουδείς όμως μένει αμέτοχος. Ασχετο πλην σχετικό: Αρκετοί από τους θεατές του δράματος κρατούν ένα πλαστικό κυπελλάκι καφέ και το προστατεύουν σαν μωρό. Είναι αυτό που θα το περιφέρουν αργόσχολα όλη τη μέρα, στο μετρό, στον δρόμο, στη δουλειά ως ένδειξη ότι «σχολάζουν», ακόμη κι αν τυπικά κάνουν κάτι, ότι «διακόπτουν», ότι δεν δεσμεύονται παρά την όποια εργασία τους. Οτι είναι παθητικοί αποδέκτες αρνούμενοι να εκτεθούν με πράξεις. Ο αιώνιος καφές που βολοδέρνει στα χέρια τους συμβολικά είναι η προέκταση των διακοπών του καλοκαιριού μέσα στον χειμώνα. Πως, δείτε, εμείς είμαστε αλλού. Φαντάζομαι τον Τάκη να πίνει επίσης τον φραπέ του ενώ χωρίζει. Από πλαστικό κυπελλάκι. Ιδιο με την ποιότητα των συναισθημάτων του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
