Κάποιες αλήθειες είναι άβολες, κάποιες πικρές και άλλες απλά τις αποδέχεσαι δίχως αισθήματα, σαν ωμό ρεαλισμό, όπως πίνεις ένα ποτήρι νερό.
Τα μεγάλα μεγέθη, τα σύμβολα τελείωσαν με τον Μίκη. Μας έχουν απομείνει μια χούφτα δημιουργοί ακόμη – κυρίως από τον χώρο του τραγουδιού – και ο εικοστός αιώνας θα κλείσει οριστικά, με μια μικρή καθυστέρηση. Υπάρχει μια σειρά λόγων για αυτό. Ο ένας είναι πως τόσο μαζεμένο ταλέντο δύσκολα ξανασυναντιέται στην ίδια εποχή. Το ταλέντο δεν είναι προνόμιο κάποιων γενιών, πάντα θα υπάρχει, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, εδώ μιλάμε για κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μαζί την ίδια τριακονταετία να έχουμε συνθέτες αυτού του μεγέθους είναι κάτι που δεν σου το δίνει η Ιστορία συνέχεια. Αν συμπληρώσεις και τους συγκεκριμένους ποιητές και στιχουργούς που έγραψαν αυτά τα τραγούδια, μαζί και τις φωνές, η επανάληψη της Ιστορίας μοιάζει με επιστημονική φαντασία. Να το πω πιο απλά, τα τραγούδια τους είναι καλύτερα από τα δικά μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
