Τα συν και πλην του νέου εκλογικού νόμου

Κατά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της η κυβέρνηση έφερε προς ψηφοφορία, καθιστώντας την νόμο του κράτους, τη φιλοσοφία της για τους όρους και τη μέθοδο της αντιπροσώπευσης των κομμάτων στο κοινοβούλιο. Πώς όμως αξιολογείται;

Στα θετικά του νέου εκλογικού νόμου είναι ότι καθιστά παρένθεση τη συριζαίικη ολοσχερή αναλογική. Ας ξεχάσουμε τα παλαιόθεν γνωστά ελαττώματα αυτού του συστήματος. Πράγματι και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του μεσογειακού Νότου έδωσε κυβερνήσεις ολιγόμηνης μέσης διάρκειας… Κατέστησε πρωθυπουργούς πολιτικά ανύπαρκτες προσωπικότητες, όπως παρ’ ημίν τον Αλ. Ζαΐμη, ή ηγέτες κομμάτων του 2%, όπως στην Ιταλία τον Τζ. Σπαντολίνι κ.ο.κ. Οδήγησε σε συγκυβερνήσεις ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων, χωρίς προγραμματικές συγκλίσεις, ή σε εναλλαγές κυβερνήσεων διαμετρικά αντίθετου ιδεολογικού προσανατολισμού με την ίδια λαϊκή ετυμηγορία (κυβέρνηση Αντουάν Πινέ και Π.-Μ. Φρανς στην 4η Γαλλική Δημοκρατία κ.ο.κ.). Και σήμερα η Ισπανία με αλλεπάλληλες εκλογές αναζητεί κυβερνητική σταθερότητα χωρίς να τη βρίσκει. Στην Ολλανδία συχνά χρειάζεται πάνω από χρόνο μετά τις εκλογές για να συγκροτηθεί πολιτική κυβέρνηση (εκεί όμως η κοινωνία αυτορρυθμίζεται και χωρίς πολιτική καθοδήγηση του κρατικού μηχανισμού: μόνο 2% καθυστερούν την πληρωμή των λογαριασμών κοινής ωφελείας, έναντι 30% στη χώρα μας. Και εκεί δεν υπάρχουν ελλείψεις αντικαρκινικών φαρμάκων στα δημόσια νοσοκομεία)… Το Ισραήλ επίσης ταλαιπωρείται πολλαπλώς. Οι περισσότερες σκανδιναβικές κυβερνήσεις είναι κοινοβουλευτικής μειοψηφίας, ήδη σε αυτές προ ημερών προστέθηκε και η Νορβηγία, ενώ αυτός ο λεγόμενος «αρνητικός κοινοβουλευτισμός» λειτουργεί σχεδόν αδιαλείπτως τα τελευταία 50 χρόνια στη Δανία. Φαντάζεσθε παρ’ ημίν; Τέλος, ο έμμεσος υπαινιγμός του Τσίπρα πως οι επόμενες «αναλογικές» εκλογές θα οδηγούσαν σε συγκυβέρνηση με ΚΚΕ και Βαρουφάκη, θα προκαλούσε φρίκη αν δεν αντιμετωπισθεί ως εκδήλωση του γνωστού πολιτικού αμοραλισμού του άνδρα.