Η μακρόσυρτη εκλογική περίοδος, στην οποία μας καταδίκασε η άφρων επιλογή της απλής αναλογικής, παρήλθε με κέρδη μάλλον για τη συλλογική μας συνείδηση. Και δεν αναφέρομαι στα αποτελέσματα των αναμετρήσεων, αλλά κυρίως στη γενική αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς φορείς, τις εξαγγελίες και συμπεριφορές τους. Παρά την κάποια αύξηση του πολιτικού ερεθισμού, ένα ελπιδοφόρο μάθημα της περιόδου είναι ότι οι πολίτες παρακολούθησαν τους διαξιφισμούς των κομματικώς επειγομένων από απόσταση ασφαλείας και με σιωπηλή αξιοπρέπεια. Πολλοί – κατά κύριο λόγο από τη μεριά των ηττημένων – στοιχημάτιζαν σε μια λυσσώδη σύγκρουση στρατών, απ’ αυτές που φιμώνουν τον έντιμο και μετρημένο λόγο και κινητοποιούν τους αυτοματισμούς του εξημμένου θυμικού. Ευτυχώς διαψεύστηκαν οικτρά. Ηταν σαν να μη γίνονταν εκλογές, αν κρίνει κανείς με τα μέτρα παλιότερων εποχών. Οι άνθρωποι βάδιζαν στη δουλειά ή στη διασκέδασή τους με επίγνωση των βαθύτερων στόχων της ζωής τους, χωρίς να επιτρέπουν σε αυτοδιορισμένους προφήτες ή οδηγητές να υποκλέψουν το δικαίωμά τους να ορίζουν οι ίδιοι το νόημά της. Επαψαν να είναι αθύρματα θαυματοποιών.
Αυτό δεν συνιστά οπισθοδρόμηση στην απολιτική απάθεια, όπως οι επίμονοι παντογνώστες των δημοσιογραφικών καφενείων έσπευσαν προπετώς να δογματίσουν. Είναι αντίθετα σημάδι για μια βαθιά πολιτική ωρίμανση, για το ακόνισμα ενός γενναίου προσωπικού κριτηρίου: δεν θα σκέφτονται και δεν θα αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Αυτό δεν είναι συντηρητισμός, αλλά η προοδευτικότητα που ζητάει η εποχή μας. Μια εποχή ανοιχτή στην επινόηση, στην έρευνα και στη δράση. Μια εποχή που περιμένει να την αναπλάσουμε εκ βάθρων, παίζοντας με την ερεθιστική αβεβαιότητα της δημιουργίας, και όχι προσηλωμένοι σε νεκρωμένα πρότυπα. Παρά τους πολλαπλούς φραγμούς από την παραδοσιακή νοοτροπία του ακόλουθου και «μπιστικού» του Ηγέτη, που επιβιώνει στις αρθρώσεις της κοινωνίας μας, εν τούτοις η κοινωνία τούτη έδειξε αξιοσημείωτα σημάδια ζωτικότητας. Κυρίως ότι βαδίζει μπροστά, και όχι πίσω, από το πολιτικό προσωπικό της. Μέσα στην εκτίναξη αυτή σπέρνονται οι σπόροι για ένα πιο υλικά και πνευματικά πλούσιο και πάνω απ’ όλα ελεύθερο μέλλον. Πολλές πρωτοπορίες θα ξεπηδήσουν μέσα στο νέο περιβάλλον, αυτοφυείς και αχειραγώγητες. Εχουν ήδη φανερώσει ρωμαλέα δυναμική στον τομέα της οικονομίας. Από το παράδειγμά τους θα γονιμοποιηθεί συνολικά ο κοινωνικός βίας. Από τους πολιτικούς θα απαιτούν να μην μπλέκονται στα πόδια τους με τεχνητά εμπόδια προς εξυπηρέτηση των «δικών τους ανθρώπων». Παρά να τις αφήνουν ελεύθερες να ξεδιπλώνουν την ιδιοφυΐα, την ευρηματικότητα και την εργατικότητά τους, εξασφαλίζοντας ίσες ευκαιρίες και ίση προστασία της νομιμότητας για όλους τους διαγωνιζόμενους στο ποιος θα προσφέρει περισσότερα στο σύνολο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
