Η Ελλάδα στη Μεσόγειο έχει θεμιτό συμφέρον, αυτό της κατοχύρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε θαλάσσιες ζώνες και με αφορμή το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Η σημασία της οριοθέτησης ως προς την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι το μείζον. Ερμηνεύοντας τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας γίνεται αντιληπτό ότι με βάση την προβολή των ακτών, τα παράκτια κράτη διεκδικούν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ ως εκεί που το προβλέπει γενικώς η Σύμβαση, δηλαδή ως τα 200 μίλια από τις ακτές. Αν το κάθε αντικείμενο κράτος που απέχει από το άλλο απόσταση μικρότερη των 400 μιλίων διεκδικεί τη θαλάσσια αυτή ζώνη, τότε δημιουργείται μια περιοχή όπου οι εκατέρωθεν διεκδικήσεις επικαλύπτονται. Στην περιοχή της επικάλυψης κατά τη σύμβαση απαιτείται οριοθέτηση και μάλιστα με συμφωνία, με το κράτος με το οποίο δημιουργούνται οι επικαλυπτόμενες διεκδικήσεις. Μονομερής οριοθέτηση δεν επιτρέπεται και πάντα στόχος είναι να συμφωνηθεί μια δίκαιη οριοθέτηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
