Ησυχνή απόστροφος στο «εξ’» του «εξ αποστάσεως» είναι το σημαίνον μιας παραδόξως λανθασμένης και ορθής έκθλιψης, ενός ευνουχισμού που προκάλεσε η πανδημία (και) στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τρία ακαδημαϊκά εξάμηνα μετά, οι διδάσκοντες, όπως και οι φοιτητές, καλούμαστε να επαναλειτουργήσουμε διά ζώσης. Να γεμίσουμε και πάλι τον χώρο μας, παρά τον κίνδυνο για την υγεία μας. Αλλη μια μετάβαση, που, ως τέτοια, απαιτεί εργασία, ενδοψυχική και διαψυχική, και χρόνο. Πολλές σκέψεις αναδύονται για όσα πέρασαν και όμως είναι ακόμα εδώ – αν δεν αποποιούμαστε, δεν αρνούμαστε, δεν διαψεύδουμε, δεν «σβήνουμε» τις πρόσφατες εμπειρίες μας, ή μέρος αυτών, στο όνομα μιας αυταπάτης του τύπου «προχωράμε μπροστά».
Η εξεύρεση των κατάλληλων πόρων και μέσων για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και η γρήγορη οργάνωσή της ήταν άθλος, μια τυπική περίπτωση εκδήλωσης της ενόρμησης κατακυρίευσης, της πανάρχαιας τάσης του ανθρώπου να κυριαρχεί βίαια επί του περιβάλλοντος, επί του αντι-κειμένου. Ο κορωνοϊός και τα περιοριστικά μέτρα ήταν οι εξωτερικοί πραγματικοί εχθροί που είχαμε να καθυποτάξουμε, ακόμα περισσότερο γιατί ανακινούσαν και ενδοψυχικές απειλές (φόβος του θανάτου, διωκτικά και καταθλιπτικά άγχη κ.ά.). Το εγχείρημα πρόσφερε ναρκισσιστική απόλαυση, ιδίως όταν πλέον τα ψηφιακά μέσα βιώθηκαν ως «παιχνιδάκι» και «πολύτιμη εμπειρία για μελλοντική αξιοποίηση». Η καταρρακωμένη από τον κορωνοϊό παντοδυναμία της επιστήμης έβρισκε ένα ισχυρό δεκανίκι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
