Ενας από τους λόγους για τους οποίους η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη στον κινηματογράφο υπήρξε σημαντική είναι επειδή το όνομά του συνδέθηκε με δύο από τις πιο χαρακτηριστικές και αντιπροσωπευτικές για τη χώρα μας ταινίες. Η μία είναι φυσικά ο «Αλέξης Ζορμπάς» (1965), η συναρπαστική κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη από τον Μιχάλη Κακογιάννη – μια ταινία που έφτασε ως τις υποψηφιότητες των Οσκαρ αλλά τελικά αδικήθηκε για τη μουσική της. Μια τόσο χαρακτηριστική μουσική που έμελλε να ακουστεί σε δεκάδες ταινίες από τότε, δεν ήταν καν υποψήφια παρότι ήταν ήδη υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα.
Η δεύτερη ταινία είναι το «Ζ» (1969) του Κώστα Γαβρά, μεταφορά ενός επίσης κλασικού μυθιστορήματος, του ομότιτλου του Βασίλη Βασιλικού, εμπνευσμένου από την υπόθεση δολοφονίας του Γρηγορίου Λαμπράκη. Ακόμα μια ταινία που θριάμβευσε στα Οσκαρ (κέρδισε το διεθνούς ταινίας και βραβεύθηκε επίσης για το μοντάζ της) και που επίσης αδικήθηκε για τη μουσική της. Αυτή η δουλειά όμως διακρίθηκε τουλάχιστον με το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
