Στον δρόμο για την επέτειο των διακοσίων χρόνων από το ’21 νιώθει κανείς πως στις εντάσεις και στις αψιμαχίες της κριτικής για κάποιες κυβερνητικές επιλογές για το θέμα μορφοποιούνται ευρύτερες πολιτικές και πολιτισμικές αντιθέσεις. Γι’ αυτό εξάλλου η υπόθεση του εορτασμού φαίνεται να ξεπερνάει τη δικαιοδοσία των ιστορικών επιστημόνων και των ειδικών. Συναντά, αναπόδραστα, το ερώτημα για το ίδιο το ελληνικό κράτος και τη συγκρότησή του, την οργάνωση της συλλογικής μνήμης και τον τρόπο που συνομιλούμε ως σύγχρονοι πολίτες με τις παραδόσεις μας. Δεν είναι παράδοξες λοιπόν οι διαφωνίες και οι ενστάσεις σε σχέση με το γεγονός και τις κρατικές επιλογές που το συνοδεύουν.
Αυτό που περιπλέκει όμως την κατάσταση είναι ότι η σημερινή εποχή, αυτές οι πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνα, διαπερνώνται από μια γενικότερη ταυτοτική αγωνία. Οι διαστάσεις της εθνικής ταυτότητας και τα ζητήματα γύρω από το «ποιοι είμαστε» παράγουν πολιτική σε πολλές χώρες. Πολύ πέραν του ακαδημαϊκού μικρόκοσμου και των ειδικών, πολίτες ψάχνουν αρχεία, ζητούν ή επικαλούνται πηγές, ξεθάβουν γενεαλογίες ή «παραγγέλνουν» εξηγήσεις της Ιστορίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
