Στα πρώτα χρόνια της κρίσης αργήσαμε λίγο να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε ξεκινήσει να συμβαίνει στους γύρω μας. Στην αρχή δεν ακούγονταν ούτε οι φωνές τους. Μετά άρχισαν να πλησιάζουν, να γίνονται πιο κοντινοί μας άνθρωποι και στο τέλος όταν πια χτύπησε και τη δική μας πόρτα, ακούσαμε αυτό το σβηστό κλάμα. Ενα υπόκωφο βουητό ανέχειας. Σιωπηλοί πανικοί πίσω από κλειστές πόρτες και ένα αίσθημα ντροπής – λες και ήταν δική τους ευθύνη – που δεν τους άφηνε να ζητήσουν βοήθεια, ούτε καν να μιλήσουν. Αρχίσαμε να μιλάμε όταν πια είχε γενικευτεί, και η ντροπή είχε μοιραστεί.
Κάτι ανάλογο έχει αρχίσει να συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Για πάρα πολλούς ανθρώπους το χτύπημα είναι δυσανάλογο του δίκαιου επιμερισμού των συνεπειών μιας οικονομικής κρίσης – αν ποτέ υπήρξε τέτοια δικαιοσύνη. Υπάρχουν επαγγέλματα που έχουν παγώσει εντελώς. Εχουν κλείσει εδώ και οκτώ μήνες και η πρόβλεψη είναι για άλλους τόσους. Ηθοποιοί, μουσικοί, εργαζόμενοι γύρω από τον πολιτισμό και την εστίαση, τον τουρισμό, και τόσοι άλλοι κλάδοι. Τα ρέστα στην άκρη έχουν τελειώσει προ πολλού και οι λύσεις που σκέφτονται θα τους πάνε χρόνια πίσω. Φίλος με δύο παιδιά σκέφτεται να ξενοικιάσει το τριάρι και να πάνε όλοι μαζί σε δυάρι. Ο,τι μπορέσει να γλιτώσει. Και δεν είναι βέβαια αυτό το πιο ακραίο παράδειγμα. Ενα από τα πάρα πολλά παραδείγματα που ορισμένοι επιμένουν ακόμη να τα βαφτίζουν περιπτωσιολογία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
