Oι 261 ψήφοι υπέρ της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, νέας Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, φέρνουν ξανά στον νου το δίλημμα συναίνεση/σύγκρουση και την ταραχώδη συζήτηση που το συνοδεύει. Η συζήτηση κρατάει χρόνια και έχει περίπλοκες προεκτάσεις μέσα στη θεωρία της δημοκρατίας, πράγμα λογικό άλλωστε. Σχηματικά, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση – με διάφορες διακλαδώσεις – που επιμένει ότι οι συναινέσεις είναι και πρέπει να είναι εξαιρέσεις στην πολιτική ζωή των δημοκρατικών κοινωνιών. Γιατί; Διότι, λένε, η δημοκρατία είναι κυρίως διαφωνία και σύγκρουση, ενώ όλες οι αυταρχικές εξουσίες επιζητούν τη συρρίκνωση των διαιρέσεων και την τεχνητή ενοποίηση της κοινωνίας.
Παρά το γεγονός ότι στη χώρα μας (και αλλού) έχουμε ταυτίσει τον κεντρώο φιλελευθερισμό και την «αστική πολιτική» με την ιδεολογία της συναίνεσης ανάμεσα σε ορθολογικά υποκείμενα για την αναζήτηση μιας «μέσης λύσης», η διαφωνία και ο αντίλογος έχουν πολύ μεγάλη αξία στον φιλελευθερισμό: μια κοινωνία που τα άτομα και οι θεσμοί θα μοιράζονταν τις ίδιες αξίες ή θα συμφωνούσαν σε μια στάση ζωής είναι αδιανόητη στη φιλελεύθερη παράδοση, ενώ το ίδιο όραμα, η βαθιά δηλαδή κοινωνική ενότητα και αρμονία, κατέχει περίοπτη θέση στους ιστορικούς ριζοσπαστισμούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
