Στη Βουλή των Ελλήνων εκτίθεται ένα δάνειο από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση· μια ταπισερί με αντίγραφο της περίφημης νωπογραφίας του Ραφαήλ στο Βατικανό. Πρόκειται για πράξη με μεγάλη συμβολική σημασία. Τούτο διότι αναγνωρίζεται, έτσι, εμπράκτως από έναν σπουδαίο θεσμό της Γαλλικής Δημοκρατίας η οφειλή της ευρωπαϊκής ταυτότητας στις αρχαιοελληνικές της ρίζες· δεν έρχεται το έργο αυτό σε «ξένο έδαφος», όπως επεσήμανε ευστόχως ο Πρόεδρος της Βουλής. Δηλώνεται, συνάμα, η επανασύνδεση του σύγχρονου ελληνισμού με τις πνευματικές καταβολές της αρχαιότητας, με την οποία διαλέγεται δημιουργικά και ουσιαστικά.
Τι δείχνει, όμως, ο πίνακας του Ραφαήλ και το αντίγραφό του που εκτίθεται στη Βουλή; Δείχνει τους δύο κορυφαίους έλληνες φιλοσόφους, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, να διαλέγονται βαδίζοντας ανάμεσα σ’ έναν κύκλο αρχαίων στοχαστών· ίσως διαφαίνεται και κάποια μεταξύ τους διαφωνία. Πράγματι, η σχέση μεταξύ των δύο μειζόνων στοχαστών, που άκμασαν στην Αθήνα τον 4ο π.Χ. αιώνα και έλαμψαν έκτοτε στο πνευματικό προσκήνιο, έχει υποστεί πολλαπλές ερμηνευτικές αναγνώσεις και παρερμηνείες. Αυτές κυμαίνονται από εκτιμήσεις όπως ότι «η σκέψη του Αριστοτέλη δεσπόζεται κυριολεκτικά απ’ αυτή του Πλάτωνα» (Πόππερ), έως άλλες που υποστηρίζουν ότι ο νεώτερος φιλόσοφος μονίμως αντιδικεί και αντιμάχεται αγχωμένος με το «φάντασμα» του μεγάλου δασκάλου του («φίλος ο Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια», κ.λπ.). Δεν έχουν απουσιάσει, επίσης, κατά καιρούς και πιο ενδιάμεσες προσεγγίσεις (ιδίως κατά τους ελληνιστικούς και χριστιανικούς χρόνους), υπέρ μιας «πλατωνίζουσας» πρόσληψης και ερμηνείας του Αριστοτέλη, είτε μιας «αριστοτελικής» κατανόησης του Πλάτωνος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
