Η Μεταπολίτευση συνέπεσε με μία περίοδο πολύ σημαντικών ανακατατάξεων στο διεθνές περιβάλλον. Η κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον Γουντς, πάνω στο οποίο κτίστηκε η εντυπωσιακή μεταπολεμική ανάπτυξη, οι ενεργειακές κρίσεις, καθώς επίσης και η εξάντληση των δυνατοτήτων του φορντικού μοντέλου απαιτούσαν αλλαγές στα υποδείγματα διαχείρισης της οικονομίας, αλλά και στα υποδείγματα μεγέθυνσης. Οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες και πολλές αναπτυσσόμενες φάνηκαν ικανές να το πετύχουν, η Ελλάδα όμως παρέμεινε εγκλωβισμένη σε ένα μοντέλο που ξεπερνιόταν από τα πράγματα και που σε σχετικά σύντομο διάστημα θα δείξει πόσο ευάλωτο ήταν. Με διαφορετικά λόγια η Ελλάδα βρέθηκε σε μία παγίδα μεσαίου εισοδήματος.
Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα επέλεξε – και ορθά κατά τη γνώμη μου έπραξε – να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, δηλαδή να συμμετάσχει άμεσα στη διαδικασία της εντεινόμενης βαθιάς παγκοσμιοποίησης που είχε ως αφετηρία της ακριβώς αυτή τη δεκαετία. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή η προστασία της δημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά συνάμα και η προστασία από τις τουρκικές επιβουλές, ασφαλώς ξεπερνούσαν το κόστος από τις πιέσεις που θα δεχόταν, και που τελικά δέχθηκε, η οικονομία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
