Ο καθηγητής Ρίτσαρντ Πάρκερ συνήθιζε να λέει πως κάθε 40-50 χρόνια ο κόσμος αλλάζει κυρίαρχο ιδεολογικό μοντέλο. Από την εγκαθίδρυση του κεϋνσιανισμού το ’30 στη στροφή του νεοφιλελευθερισμού το ’80 και στη σημερινή βαθιά αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου η οποία πιθανολογείται ότι θα γεννήσει κάτι καινούργιο. Με τις πρώτες 100 μέρες του ο Μπάιντεν δείχνει να αποτελεί τη «μαμή» αυτής της ιστορικής τάσης – του νέου ιδεολογήματος.
Ωστόσο, ας ξεκινήσω θέτοντας δύο γενικές, αλλά βασικές, ερωτήσεις. Πρώτον, ποια είναι η ιδεολογική διαφορά μεταξύ κοινωνικού φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού; Η απάντηση είναι ότι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός θέτει ως βασικό του στόχο τον άνθρωπο και την κοινωνία, τους οποίους οφείλει να υπηρετεί η οικονομία και η αγορά. Η ανάπτυξη οφείλει να είναι σε αρμονία με την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός θεοποιεί την οικονομία και τους αριθμούς της και αναγορεύει ως «μαγική» τη λειτουργία της αγοράς. Για παράδειγμα, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης και τα εταιρικά κέρδη είναι ναι μεν σημαντικά στοιχεία, αλλά στο ερώτημα πώς διαχέεται αυτή η ανάπτυξη και πόσο «ίση» είναι προς όλους ενδιαφέρει ελάχιστα τον νεοφιλελεύθερο. Η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, σύμφωνα με τον νεοφιλελευθερισμό, αυτόματα θα ικανοποιήσει και τους ανθρώπους. Ποιους, όμως, ανθρώπους;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
