Υπάρχουν πολλές εικόνες που σε ζορίζουν. Και πολύ περισσότερες μικρές ιστορίες ανθρώπων. Μικρές για εσένα, για εκείνους μεγάλες, σχεδόν ιστορίες ζωής. Η πανδημία είναι μια ομίχλη που κρύβει προσωπικές ερημιές. Οι ηλικιωμένοι που πρέπει να προσθέσουν στον φόβο και τη λύσσα τους να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους. Τα βουβά σχολικά προαύλια που φτιάχτηκαν για την πιο άδολη ανθρώπινη χαρά, το παιδικό γέλιο και το παιχνίδι. Είναι αυτή η ησυχία που δεν αντέχεται εύκολα. Κι αν στην πρώτη καραντίνα χαιρόμασταν όλοι που ακούγαμε ξανά τα πουλιά να ξεθαρρεύουν και να γεμίζουν τα κενά, τώρα στη δεύτερη αυτά τα ίδια πουλιά τα ακούμε σαν μέρος του soundtrack μιας δυστοπίας. Παρατράβηξε, το νιώθουμε όλοι. Μοιάζει να είμαστε κοντά σε κάποιο λυκαυγές, να πλησιάζει η ώρα που θα βγούμε σε ένα πρωί.
Πάλι βέβαια με πολλές επιφυλάξεις για τα αποτελέσματα των διαφημισμένων λύσεων. Αλλά με επιφυλάξεις έχουμε εμβολιαστεί από γεννησιμιού μας. Δεν μας έπιασε όλους το ίδιο. Σε κάποιους δημιούργησε ισχυρά αντισώματα αμφιβολίας, όχι εκείνης που σε κάνει αντιδραστικό σε όλα, αλλά της αμφιβολίας που δεν σε αφήνει να πάρεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου. Σε άλλους η αμφιβολία κακοφόρμισε σε ένα κρεσέντο αρνητισμού για οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν, οτιδήποτε τους υπερβαίνει. Δεν τους κινητοποίησε, τους παρέλυσε, τους πάγωσε την εικόνα για τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
