Χρειάζεται πολλή μυωπία για να μην το βλέπει κανένας. Αυτό το αίσθημα της μεγάλης ανησυχίας που μας έχει προικίσει η αναπάντεχη εισβολή του ιού. Αυτή η «αγωνία» για την οποία πολύς λόγος θα γίνει ευθύς αύθις μετά την αποδρομή του. Τι θα απογίνουμε τώρα; ρωτούν οι άνθρωποι. Αλλά ρωτά επίσης με άγχος και ο νευρωτικός, με αίσθημα ανασφάλειας ο κάθε λιπόψυχος, με τρομάρα και ο νεόπλουτος μικροαστός φοβούμενος για την καλοπέρασή του, με ληστρική ανυπομονησία ο τυχοδιώκτης και με λαχάνιασμα ο δημαγωγός λογομάγειρας.
Ακόμη κι εκείνοι οι δήθεν «φιλάνθρωποι» που έχουν μια έμφυτη ροπή στην πονηρία, που υποκρίνονται με γλυκύτητα και ιδιοτέλεια. Και εκείνοι που επιδιώκουν όχι πώς θα φανούν χρήσιμοι αλλά πώς θα κερδίσουν την ευνοϊκότερη εντύπωση για να κερδίσουν ανάστημα και συμπάθεια. Ποτέ γενιά Ελλήνων δεν βρέθηκε τόσο όσο η δική μας να είναι πεισματωμένη και προσκολλημένη σε ανούσιες πεποιθήσεις για την καλοπέρασή της, που τη φορτώσαμε άνανδρα στον λογαριασμό των νέων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
