Αν μπορούσε να σταθεί κανείς σε απόσταση από την επικαιρότητα και να παρατηρήσει την ελληνική κοινωνία, θα διαπίστωνε ότι αυτή βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής. Ενα κοινωνικό σώμα, που μοιάζει να αναμένει κάτι σημαντικό, κάτι που θα άλλαζε τη συνθήκη, θα προκαλούσε μια κίνηση. Μια αφηρημένη προσδοκία μοιάζει να το γοητεύει. Αν ήταν ζωντανό θα έθετε στον εαυτό του ερωτήματα και θα διατύπωνε απαιτητικές απορίες. Δεν το κάνει. Η αναμονή είναι η επιλογή του.
Η αναμονή είναι στάση πολιτική. Συνειδητή, εγκατεστημένη, με τη δύναμη του χρόνου σύμμαχό της, ριζωμένη βαθιά στην πρόσφατη πορεία μας. Αναδείχθηκε σε οδηγό, έγινε τρόπος πολιτικής πράξης. Η ακινησία της αναμονής είναι προτιμότερη από τους κινδύνους της κίνησης. Η ασφάλεια της στασιμότητας μοιάζει νικηφόρα, η ευπρεπής αδράνεια έρχεται, ως ιδεολογικό συμπλήρωμα, να επικαλύψει την επιλογή της διαχειριστικής αναμονής. Η κυβέρνηση με θαυμαστή επάρκεια ανταποκρίνεται στις τρέχουσες απαιτήσεις αυτής της πολιτικής συνθήκης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
