Κυλάμε ανάμεσα σε Πρωτοχρονιές. Μετριόμαστε σε τραπέζια χαράς, η μνήμη αναπνέει μέσα από τις παραμονές. Παραμονές μιας νέας ζωής, η οποία όμως δεν υπάρχει, η ζωή είναι μία, η ίδια, και αυτή αλλάζει ή όχι. Κάθε χρόνο με λιγότερους φίλους και περισσότερα παιδιά. Φοβάσαι να ανοίξεις το άλμπουμ. Χαμόγελα που αποχαιρέτησαν πια, αρχίζεις να αμφιβάλεις αν υπήρξαν ποτέ. Και παραδίπλα ένα μωρό που είναι σχεδόν γυναίκα πια. Σκέφτεσαι για πόσο ακόμη θα είσαι ανάμεσα, για πόσο ακόμη θα είσαι εκείνος που τα ενώνει όλα αυτά;
Κυλάμε πάνω σε μνήμες, ακροβάτες πάνω στο τυχαίο, στην κόψη του επώδυνου με το ευτυχισμένο, στα πρώτα φιλιά της νέας χρονιάς που υπόσχονται ένα εύθραυστο «για πάντα» και στην ουσία κρύβουν ένα «ποτέ πια ίδιο». Μια σύμβαση ξεκινήματος είναι η Πρωτοχρονιά. Από εκείνες που χρειαζόμαστε για να πιστεύουμε πως υπάρχουν καινούργιες αρχές που μας περιμένουν. Μπορεί και να υπάρχουν…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
