Για άλλη μία φορά η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας της γεωγραφικής της γειτνίασης με τη Μέση Ανατολή, που μαζί με την αφρικανική ήπειρο αποτελούν τις κυριότερες πηγές προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών με κατεύθυνση την Ευρώπη. Είναι σημαντικό στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι η χρήση του όρου «πρόσφυγας/μετανάστης» σε πολλές των περιπτώσεων είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχωριστεί εξαιτίας του ότι υφίστανται ζώνες στο εσωτερικό κρατών που αποδίδει στους κατοίκους τον χαρακτηρισμό του πρόσφυγα ή του ευάλωτου πληθυσμού, ενώ το κράτος συνολικά δεν χαρακτηρίζεται από τα κριτήρια αυτά που η συμβατική ανάγνωση του Διεθνούς Δικαίου μπορεί να αποδώσει. Τέτοια παραδείγματα στην ευρύτερη περιοχή μας μπορούν να βρεθούν σε κράτη όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ένα στοιχείο που, όπως είναι κατανοητό, δυσχεραίνει τις διαδικασίες απόδοσης νομικού ατομικού status με βάση τη Σύμβαση του 1951 για το καθεστώς του πρόσφυγα και του σχετικού πρωτοκόλλου του 1967.
Ταυτόχρονα και εξαιτίας της εργαλειοποίησης των προσφυγικών ροών από την Τουρκία ως εργαλείου αύξησης των κοινωνικών και οικονομικών πιέσεων προς την Ελλάδα, η Αγκυρα ακολουθεί μια πολιτική που όχι μόνο ακυρώνει τη συμφωνία του Μαρτίου 2016 μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ, αλλά δημιουργεί και νέα δεδομένα σε ανθρωπιστικό αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
