α) Ηδη από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το καλοκαίρι του 2016 η «Νέα Τουρκία» του Ερντογάν ακολουθεί με τρόπο μεθοδικό μια «στρατηγική έντασης» (ελεγχόμενη και κλιμακούμενη) απέναντι σε ένα διευρυμένο πλέον μέτωπο που συνδέει την Ανατολική Μεσόγειο με το Αιγαίο. Καθώς εμφορείται από έναν μεγαλοϊδεατισμό που φαντασιώνεται την Τουρκία ως «Κεντρική Δύναμη» και τον ίδιο ως ισότιμο συνομιλητή της Ρωσίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και πολλών ακόμα περιφερειακών δυνάμεων, ο Ερντογάν αντέδρασε με άτσαλο και βίαιο τρόπο στα «τετελεσμένα» που θεώρησε ότι σκόπιμα δημιούργησε στην Ανατολική Μεσόγειο η Κυπριακή Δημοκρατία με την υποστήριξη της Ελλάδας και με στόχο – αγνοώντας την Τουρκία – τον αποκλεισμό της από τις εξελίξεις στην περιοχή.
Με βασικό σύμμαχο το Πολεμικό Ναυτικό της χώρας ο Ερντογάν πέρασε έτσι από την ανάπτυξη μιας «στρατηγικής εξαναγκαστικής διπλωματίας» στην Ανατολική Μεσόγειο (μέσω της παράνομης διεξαγωγής ερευνών και γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ) στη ρητορική περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης και κατόπιν σε «επακουμβήσεις» στο Αιγαίο, στην επίσημη παρουσίαση του σχεδίου της «Γαλάζιας Πατρίδας», στην άσκηση υβριδικού χαρακτήρα πίεσης στην Ελλάδα (μέσω της εργαλειοποίησης εξαθλιωμένων ανθρώπων στον Εβρο) και πιο πρόσφατα σε υπερπτήσεις (και όχι μόνο παραβιάσεις) πάνω από ελληνικά νησιά στο Αιγαίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
