Ας αρχίσω με δύο κοινοτοπίες: Ουδείς μπορεί να μένει ασυγκίνητος μπροστά στο δράμα της Ουκρανίας. Και ουδείς μπορεί να μην καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας σε μίαν ανεξάρτητη χώρα. Ως εκ τούτου, οι αυστηρές οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία ήταν απαραίτητες, αλλά παρόμοιες θα έπρεπε να επιβληθούν πολύ νωρίτερα, αμέσως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας – ή και πιο μπροστά, μετά τον πόλεμο στη Γεωργία, όπου με το πρόσχημα της ανεξαρτητοποίησης η Ρωσία απέσπασε από τη Γεωργία την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία δημιουργώντας δύο κράτη-φαντάσματα, με πληθυσμό 460.000 το πρώτο και 180.000 το δεύτερο.
Μιλώντας για την Ευρώπη, η στάση της Γερμανίας σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την Κριμαία, υπήρξε επιεικώς απαράδεκτη. Διαβάζουμε τώρα πως η πρώην καγκελάριος της χώρας Ανγκελα Μέρκελ καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά ισχυρίζεται πως η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 ήταν γεγονός περιορισμένης κλίμακας. Ομως ο κάθε ευρωπαίος πολίτης εύλογα θα αντέτεινε: γιατί να μην ήταν κι ένα είδος πρόβας τζενεράλε για την εισβολή στην Ουκρανία που θα ακολουθούσε οκτώ χρόνια αργότερα;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
