Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς στα σοβαρά με τον «πολιτικό» Πολάκη. Με την απαξίωση όμως της Δημοκρατίας που εκπορεύεται από τον «πολακισμό» – επαναφορά του αυριανισμού του 1980 στις δεκαετίες 2010-2020 – αξίζει και πολύ μάλιστα. Αν μάλιστα ευαγγελίζεσαι μια «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση» αξίζει κάτι παραπάνω. Σε αντίθεση με τη διαπίστωση της Sheri Berman πως Σοσιαλδημοκρατία σημαίνει πρωτείο της Πολιτικής, θεωρώ πως αυτή διαπερνιέται εγκάρσια από την πεποίθηση πως η Δημοκρατία προέχει όλων (Το πρωτείο της Δημοκρατίας. Η Σοσιαλδημοκρατία μετά τη Σοσιαλδημοκρατία, Αλεξάνδρεια, 2019). Οταν διακωμωδείται ο θεσμός του Κοινοβουλίου, όταν «κοινοβουλευτικές συμπεριφορές» δίνουν τροφή για δράση σ’ αυτούς που φασκέλωναν το «μπ… τη Βουλή» και σήκωναν κρεμάλες, δεν χωρούν δηλώσεις όπως «το ζήτημα αφορά μια μεθόδευση διχασμού» από πλευράς κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Εριχ Φρομ έβλεπε την άνοδο του ναζισμού στον φόβο από την ελευθερία. Στο ΠαΣοΚ από το 2004 έως σήμερα, εκτός της περιόδου Ευ. Βενιζέλου, από τη φερόμενη εκλογή από τη βάση ενός υποψηφίου, με ούτε καν λευκά ψηφοδέλτια να δίνονται στους εκλογείς, κυριαρχεί ο φόβος από τις ιδέες. Οταν κάποιοι λεν «αυτονομία», εννοούν αυτονομία από την κίνηση ιδεών. Ενα κόμμα σε ιδεολογικό τέλμα. Οσο όμως και να ψάξει κανείς στην ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας, δεν θα βρει καμία «αυτονομία», εκεί όπου το ζητούμενο αφορούσε απειλές κατά των δημοκρατικών θεσμών. Δεν υπάρχει εδώ θέση για καταγγελίες «μεθοδεύσεων». Αν αγαπάς τη Δημοκρατία, το αποδεικνύεις διαφοροποιώντας τον «πολακικό αυριανισμό» από τις άστοχες ειρωνικές αναφορές του κ. Μητσοτάκη για τις ηλικίες πολιτικών με προσφορά όπως ο Κώστας Σκανδαλίδης, από την «παράλειψη» του πρωθυπουργού να αναφερθεί στους μη νεοδημοκράτες πολιτικούς που διασύρθηκαν με την υπόθεση Novartis (εδώ το ΚΙΝΑΛ αντέδρασε δυο μέρες μετά με αντανακλαστικά αργού σκακιστή) και από την αποτυχία του κ. Χαράλαμπου Αθανασίου να μη διακόψει τη συνεδρίαση της Βουλής. Δεν υπάρχει ίση απόσταση ανάμεσα στη θέση του Προέδρου της Βουλής κ. Τασούλα πως «στη «Δημοκρατία δεν χωρά «αντίσταση», μόνο αντιπολίτευση» (ΤΑ ΝΕΑ, 2.2.2022) και στον χυδαίο σεξισμό των «τσίγκινων». Αλλά δεν χωρά και καμιά ταύτιση του πολακισμού με όλη τη ριζοσπαστική Αριστερά (δες τις παρεμβάσεις Κούλογλου, Μπίστη, Ρεπούση και 500).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
