Δεν μπορείς να μιλάς όλες τις γλώσσες. Ή ακόμη κι αν έχεις το χάρισμα να μαθαίνεις γρήγορα, και πάλι δεν γίνεται να αισθάνεσαι και να εμπεριέχεις ταυτόχρονα τόσους διαφορετικούς ιστούς. Κάποια από όλες είναι η δική σου, η βασική. Αναφέρομαι στις «γλώσσες» της εποχής. Αρκετοί, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μη θεωρηθούν παλιοί, παρωχημένοι, γερασμένοι, γκρινιάρηδες, μιμούνται πως καταλαβαίνουν τις νέες γλώσσες και τους κώδικες επικοινωνίας των πολύ νεότερων ανθρώπων. Προσπαθούν μάλιστα και να τις μιλήσουν αλλά τους προδίδει ακόμη και το σώμα τους.
Η αγωνία πολλών να μη βρεθούν εκτός εποχής τούς αναγκάζει να βρεθούν εκτός προσωπικής αλήθειας. Στην τέχνη, αυτή η αγωνία είναι εμφανής. Εχοντας μεγαλώσει με κώδικες αρκετά διαφορετικούς από τους καινούργιους δημοφιλείς των νέων ανθρώπων – όχι όλων αλλά μιας σοβαρής μερίδας – προβαίνουν σε βιαστικές και άτσαλες πατροκτονίες. Προσπαθούν να μιμηθούν αναπνοές, λέξεις, έκφραση. Μιμούνται ακόμη και το πρόβλημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
