Υπάρχει ένα είδος τέχνης ακόμη και στην ανάρρωση από μια αρρώστια. Οταν αρχίζει κανείς να συνέρχεται από τους πόνους, προτού ζητήσει να γευτεί και πάλι τις νοστιμιές της ζωής είναι καλό να σταθμίσει τι πέρασε. Κάνει τον απολογισμό του, που τον διαδέχεται το καταστάλαγμα. Αυτό το καταστάλαγμα αντί να του κόψει την όρεξη, την ανοίγει περισσότερο, γιατί τώρα γνωρίζει για το καθετί την αξία του. Αλλά πόσοι, σήμερα, μπορούν να αναβάλουν το ξεφάντωμα της υγείας;
Βλέπουμε γύρω μας τόσους πολλούς να βιάζονται να το ρίξουν έξω με έναν τρόπο που δείχνει πως θα ‘θελαν να ξεχάσουν ακαριαία οτιδήποτε προηγήθηκε. Ετοιμάζονται να γιορτάσουν, να χαρούν και να πείσουν τον εαυτό τους πως αυτή είναι η κανονική κατάσταση. Το ότι κλείστηκαν μέσα το παίρνουν για σκάνδαλο, μια ανωμαλία που πρέπει να λήξει. Είναι μια φυσική ανάγκη, θα πείτε. Ναι, αλλά η ικανοποίηση της ανάγκης δεν σημαίνει πως συνοδεύεται υποχρεωτικά και από ψευδαισθήσεις. Και η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που εξαπλώνεται στις μέρες μας είναι ότι δεν έχει χαθεί η ικανότητα να χαιρόμαστε. Νομίζουμε ότι για έναν χρόνο μάς αφαιρέθηκαν οι γλυκές ευκαιρίες με όλες αυτές τις μάσκες και τα εμβόλια. Και τώρα που θα ανοίξουν και πάλι οι πόρτες θα χυθεί στους δρόμους το αδικημένο δυναμικό μας, η στριμωγμένη ευθυμία μας, το γλεντζέδικο απόθεμα που φωλιάζει αξόδευτο στα γονίδιά μας. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα υπολείμματα έχουν μείνει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
