Μόλις τις προάλλες ο Εμανουέλ Μακρόν, για τους δικούς του προφανείς λόγους, ξεστόμισε τη λέξη που δεν τολμάει να βγει στα χείλη άλλων ευρωπαίων ηγετών: «Η Τουρκία έχει αυτοκρατορικές τάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο». Αν οι γεωπολιτικοί του σύμβουλοι είναι ενημερωμένοι μπορούν να τον παραπέμψουν στη σχετική βιβλιογραφία που, περίπου από τα μέσα του περασμένου αιώνα, είναι εκτενής και περιλαμβάνει κυρίως ερασιτέχνες νοσταλγούς του οθωμανισμού οι οποίοι αρμενίζουν αμέριμνα ανάμεσα σε ιστορικές μυθοπλασίες και αναπαλαιωτικούς ρεμβασμούς. Ο Hakan Yavuz, στην εντελώς πρόσφατη μελέτη του οποίου παρέπεμψα σε προηγούμενο άρθρο μου στο «Βήμα» της 1/11/2020 (Nostalgia for the Empire. The Politics of Neo – Ottomanism, Οξφόρδη 2020), είναι σαφής: «Η ιστορία του οθωμανισμού ενσωματώθηκε στον συναισθηματικό κόσμο και στο φαντασιακό των Τούρκων πριν προλάβει να γίνει αντικείμενο κριτικής ιστορικής ανάλυσης».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
