Πώς διαβάζει την Ιστορία ο Ερντογάν;

Οσοι παρακολουθούν την αύξουσα βουλιμία με την οποία ο τούρκος πρόεδρος αναχαρτογραφεί τους μαχαλάδες του κόσμου όπου η Τουρκία θεωρεί δικαίωμα και υποχρέωσή της να κάνει γεωπολιτικό γιουρούσι, ευλόγως θα διερωτώνται τι είδους ιστορικά αναγνώσματα εξουσιοδοτούν τον Ταγίπ Ερντογάν και, κυρίως, πώς αυτός διαβάζει την Ιστορία. Πρόσφατες πηγές μάς πληροφορούν ότι στο 1.100 οντάδων σαράι του στην Αγκυρα δεν υπάρχει χώρος για βιβλιοθήκη αλλά μόνο για συμβούλους που μοιράζονται μαζί του το ίδιο έλλειμμα κριτικής σκέψης και διανοητικής εγρήγορσης: «Το μόνο εκτός πολιτικής ενδιαφέρον του είναι το ποδόσφαιρο. Δεν απέκτησε ποτέ μόρφωση που θα του κέντριζε το ενδιαφέρον του για τις τέχνες και τα γράμματα… Κατανοεί την κουλτούρα μόνο ως απομνημόνευση στίχων από το Κοράνιο, ως ακρόαση οθωμανικών στρατιωτικών εμβατηρίων και ως επικοινωνιακό νταβαντούρι όπου συμπρωταγωνιστεί με γνωστούς ποπ σταρ».

Αλλά ας μην προκαταλαμβανόμαστε. Ο Ταγίπ άρχισε να μπαίνει στο νόημα της Ιστορίας όταν άκουσε τον Νετζμεντίν Ερμπακάν, τον πρώτο δηλωμένο ισλαμιστή τούρκο πρωθυπουργό, να διευκρινίζει ότι δεν μπορείς να διεκδικείς γνήσια τουρκικότητα αν δεν αισθάνεσαι σελτζούκος πρόμαχος στο Μαντζικέρτ, ηρωικός πολιορκητής της Κωνσταντινούπολης, μεγαλοπρεπής Σουλεϊμάν καθ’ οδόν προς τη Βιέννη, και άλλα αρειμάνια. Και από τον ίδιο Ερμπακάν διδάχθηκε ότι η Τουρκία που, σύμφωνα με τις υποθήκες του Κεμάλ, φλέρταρε με την ευρωπαϊκή Δύση έπαιζε κορώνα γράμματα την οθωμανική και μουσουλμανική ψυχή της. Το μάθημα έπιασε τόπο και ο μαθητής αρίστευσε στις πρώτες επίσημες εξετάσεις του όταν, ως υποψήφιος δήμαρχος της Πόλης τον Μάρτιο του 1994, υποσχέθηκε κάτι πολύ σημαντικότερο από καθαριότητα: «Εμείς που στεκόμαστε μπροστά από τη θλιμμένη Αγια-Σοφιά θα κατακτήσουμε για δεύτερη φορά την Πόλη. Η 27η Μαρτίου θα είναι η μέρα που θα κλείσει μια εποχή και θα αρχίσει μια νέα εποχή». Μετά από 26 χρόνια, στη νέα αυτή εποχή, η Αγια-Σοφιά ως τζαμί ξαναβρήκε το κέφι της.