Η Ελλάδα συνεχίζει να υπολείπεται των δυνατοτήτων της αλλά και των προσδοκιών των βαλκάνιων γειτόνων της. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, συστηματικά τα τελευταία 30 χρόνια, υπερεκτιμούν τον ρόλο της Ελλάδας, μεταφράζοντας αυτόματα τη συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς, την παράδοση δημοκρατικών θεσμών και την οικονομική ισχύ σε πραγματική επιρροή. Πρόκειται βέβαια για κεφαλαιώδες σφάλμα γιατί τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα, που ήταν τεράστια τη δεκαετία του 1990 λόγω της μεγάλης υστέρησης των πρώην κομμουνιστικών κρατών, χρειάζονται συστηματική πολιτική και την αρμόζουσα διπλωματική κουλτούρα για να μεταφραστούν σε ουσιαστικό ρόλο. Αντίθετα, η Ελλάδα μέσα από πολιτικές μηδενικού αθροίσματος, φοβικά σύνδρομα, και παρασυρόμενη από την κοινή γνώμη και λαϊκιστικά μέσα ενημέρωσης κατάφερε να αποξενώσει σχεδόν το σύνολο των Βαλκανίων, περιορίζοντας συγχρόνως τον δικό της ρόλο. Εγινε περισσότερο μέρος του προβλήματος και λιγότερο της λύσης. Η κατάσταση μόνο εν μέρει άλλαξε με τη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης του 2003 και την ευρωπαϊκή προοπτική της περιοχής, αφού η φοβική αντιμετώπιση των διμερών ζητημάτων συνέχιζε να ακυρώνει τον ρόλο της Ελλάδας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
