Εχουμε μπει στον έκτο μήνα από την ημέρα που ο παρανοϊκός δικτάτορας Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία. Συνεχίζει να βομβαρδίζει πολυκατοικίες και εμπορικά κέντρα, να απειλεί με κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου και πως θα προμηθεύσει τους επόμενους μήνες τη Λευκορωσία με πυραύλους με πυρηνική γόμωση. Αυτό μεταφράζεται πως αυτός δεν πρέπει να ταπεινωθεί για να μην προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο ή ότι πρέπει να ταπεινωθεί πριν προλάβει να τον προκαλέσει;
Οταν αυτός ο αδίστακτος άνθρωπος εισέβαλλε στην Ουκρανία, ουσιαστικά μη αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των Ουκρανών να αυτοπροσδιορίζονται ως ξεχωριστός λαός με τη δική του ιστορία, πολιτισμό, γλώσσα και εθνική ταυτότητα, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι πίστευαν πως αυτός ο λαός το μόνο που θα μπορούσε να πετύχει θα ήταν μια ηθική νίκη. Πέντε μήνες αργότερα, όχι μόνο ακόμη κρατά γερά, αλλά και έχει απελευθερώσει πολλά από τα εδάφη που αρχικά κατέλαβε ο ρωσικός κατακτητικός στρατός. Βεβαίως στην περιοχή του Ντονμπάς ο ρωσικός στρατός με τη βοήθεια τοπικών σκληρών εθνικιστών πολεμάρχων και μαφιόζων κατσαπλιάδων φαίνεται να επιβάλλει την κυριαρχία του. Τίποτα όμως δεν δείχνει πως το τέλος του πολέμου είναι κοντά. Η παράτασή του θα αφήσει την Ευρώπη να κρυώσει τον χειμώνα και τον Τρίτο Κόσμο να πεινάσει. Δήθεν για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη, ο Κίσινγκερ ζητεί να γίνει ό,τι θέλει ο Πούτιν. Ενώ και ο Μακρόν, ζητώντας «να μην ταπεινώσουμε τον Πούτιν», στην ουσία ζητεί να συναινέσει ο ουκρανικός λαός και ο πρόεδρός του Ζελένσκι στην παραχώρηση κάποιων εδαφών, ώστε να υπογραφεί συμφωνία ειρήνευσης. Τους υποστηρίζουν και πολλοί δικοί μας. Αλήθεια, πόσο κυνισμό των οπαδών της ισχύος μπορούν να αντέξουν οι δημοκρατίες μας; Πόση απουσία ηθικής μπορεί να αντέξει κανείς στις διεθνείς σχέσεις; Πόσο μπορεί να είναι κανείς και με τις Θερμοπύλες και με τον Εφιάλτη; Και με τους Αθηναίους και με τους Μηλίους (Γιάννης Βούλγαρης); Πόσο κυνισμός χωράει στην άποψη πως αφού ο Πούτιν δήθεν νικά, πρέπει να το βουλώσουν όσοι υποστήριξαν τον Ζελένσκι; Οταν διαβάζεις μάλιστα πως όσοι υποστηρίζουν τη συνέχιση του αγώνα των Ουκρανών ζητούν τη συνέχιση ενός πολέμου τον οποίο οι ίδιοι βλέπουν στην τηλεόραση, εκεί τερματίζει η λογική. Η «σχολή του ρεαλισμού» βλέπει μόνο συμφέροντα ισχυρών και αδύναμων, αν όμως είχε κάνει το ίδιο και ο Διαφωτισμός, ακόμη σήμερα θα ζούσαμε σε κοινωνίες ταξικών προνομίων λόγω καταγωγής. Αν οι Ουκρανοί, για να μην ταπεινώσουν τον Πούτιν, πρέπει να παραχωρήσουν «κάποια εδάφη», τι εγγυάται πως στη συνέχεια, για να μην «ταπεινωθεί» στην Πολωνία και στη Βαλτική, θα πρέπει να του τις παραχωρήσουν; Πολύ εύκολο να τις ζητήσει με πρόσχημα το δήθεν περικυκλωμένο από εχθρικές χώρες βαριά στρατιωτικοποιημένο Καλίνινγκραντ (Κένισμπεργκ), όπου, τι ειρωνεία, βρίσκεται ο τάφος του Καντ, του φιλοσόφου της αιώνιας ειρήνης.
Μα δεν χρειάζεται να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις οι Ουκρανοί; Να ξεκινήσουν αλλά όχι με όρο να παραχωρήσουν την εθνική τους ακεραιότητα και να τους επιβάλουν τρίτοι την κυβέρνησή τους. Η αποκλιμάκωση θα επιτευχθεί μόνο αν οι Δυτικοί εξοπλίσουν τους Ουκρανούς με όπλα νέας τεχνολογίας, τόσο ώστε αυτοί να απωθήσουν τους Ρώσους στο πεδίο των μαχών. Αυτοί που ζητούν να μην ταπεινωθεί ο Πούτιν ξεχνούν ή παραβλέπουν πως αυτός εδώ και 23 χρόνια ταπεινώνει τον ίδιο τον λαό του όταν του στερεί την ελευθερία, τον διοικεί απολυταρχικά, φυλακίζει ή και σκοτώνει όποιον δημοσιογράφο, πολιτικό, καλλιτέχνη, αθλητή, απλό Ρώσο αντιστέκεται στη δικτατορία του, τον διοικεί με τη στήριξη των τοπικών μαφιών, τον «αποβλακώνει» με τον ρωσικό μεγαλοϊδεατισμό και ευρασιανισμό, τον στέλνει να πολεμήσει εναντίον μικρότερων λαών που το μόνο έγκλημά τους είναι πως δίνουν το «κακό» παράδειγμα της δημοκρατίας στον αυταρχισμό του. Και κυρίως τον ταπεινώνει όταν δίνει επιχειρήματα σε κάποιους υπερσυντηρητικούς και ανόητους συνάμα να ισχυρίζονται πως η δημοκρατία δεν ταιριάζει σε κάποιους λαούς. Τελικά οι Ουκρανοί πολεμούν και για τους Ρώσους.
Στη χώρα μας το «να μην ταπεινωθεί ο Πούτιν» ζητούν όχι μόνο οι ακροδεξιοί ορθοδοξολάγνοι. Στο όνομα των ίσων ευθυνών όλων των ιμπεριαλισμών, αλλά και στο όνομα της νοσταλγίας περασμένων σοβιετικών μεγαλείων, έχει συγκροτηθεί και ένας συνασπισμός «αριστερών» φανερών και κρυφών φίλων του Πούτιν. Αυτοί όχι μόνο δεν θέλουν να ταπεινωθεί ο Πούτιν, αλλά και τον στηρίζουν. Ετσι όμως ταπεινώνουν την Αριστερά, η οποία πάντοτε ήταν κατά της «σχολής του ρεαλισμού» (δηλαδή του εθνικισμού) που ζητεί την αποηθικοποίηση των διεθνών σχέσεων. Η άρνηση αυτής της αποηθικοποίησης έφερε τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία απάλλαξε τη χώρα από τα βλέμματα απορίας όλου του δυτικού κόσμου για τη φοβία της να προχωρήσει σε αμοιβαίους συμβιβασμούς με τον βόρειο γείτονά της. Οι «αριστεροί» πουτινιστές ζητούν ό,τι και ο «ρεαλιστής» ιμπεριαλιστής Κίσινγκερ. Πόσο αριστερό όμως είναι να ζητούν να μην ταπεινωθεί ο Πούτιν και να αδιαφορούν για την ταπείνωση λαών; Πόσο αριστερό είναι να ντροπιάζουν και να ταπεινώνουν την Αριστερά για να μην ταπεινωθεί ο Πούτιν; Ας ακούσουν έστω τον Σλαβόι Ζίζεκ που στον «Guardian» δήλωνε πως «δεν είναι αληθινός αριστερός όποιος δεν στηρίζει την Ουκρανία».
Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρηςείναι δρ Κοινωνιολογίας.
