Τακτικές δολοφονίες μαθητών από ενόπλους που κι αυτοί είναι παιδιά. Ακούγεται δυστοπικό, αδιανόητο, φρικώδες. Κι όμως, συμβαίνει κάθε χρόνο ανελλιπώς στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου, τις ΗΠΑ, όπως γράφει σε πρόσφατο άρθρο ο Hamilton Nolan στον «Guardian». Μια τελετουργία φρίκης που επαναλαμβάνεται με σχεδόν παρόμοιο τρόπο στις Πολιτείες που επιτρέπουν τη χρήση όπλων από τους πολίτες. Η βαθιά ριζωμένη ιδιαιτερότητα της οπλοκατοχής είναι από τις πιο σημαντικές αιτίες του τραγικού αιματοκυλίσματος δημιουργώντας ένα αδιέξοδο, με τους πολιτικούς να μην μπορούν επί τόσα χρόνια να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Οι σφαγές γίνονται πρώτο θέμα παγκοσμίως. Υστερα αρχίζει το φλας μπακ. Το παρελθόν του δράστη, οι γονείς του που πέφτουν από τα σύννεφα, τα ψηφιακά του ίχνη, τα ποσταρίσματα μίσους και οι απειλές. Αλλά και συνεντεύξεις από το άμεσο περιβάλλον των θυμάτων, εικόνες και λόγια που είναι αδύνατον να μην αγγίξουν συναισθηματικά οποιονδήποτε θεατή.
Τα όπλα, αδιαμφισβήτητα, προκαλούν μια σαγήνη στα παιδιά. Στην εποχή μου δεν υπήρχαν ούτε οι ταινίες της Μάρβελ ούτε τα σοφιστικέ όπλα-παιχνίδια που υπάρχουν σήμερα. Ημουν λάτρης των όπλων κι είχα συλλογή από πλαστικά αντίγραφα. Με τους φίλους μου στήναμε εικονικές μάχες σε ερειπωμένα σπίτια, ήμασταν Ελληνες που σκότωναν Γερμανούς. Παιχνίδια όμως.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
