Ποτέ δεν κοιτάμε όλοι το ίδιο πράγμα, ακόμη και στα πιο απλά, σε εκείνα που είσαι σχεδόν σίγουρος πως δεν γίνεται να βλέπουμε κάτι διαφορετικό, ένα αντικείμενο ή μία θάλασσα. Τα αντικείμενα αντανακλούν εκείνο που έχουμε μέσα μας, οι αντιστοιχίες έχουν φορά από μέσα προς τα έξω. Οταν αυτό συμβαίνει στα πλέον προφανή, μπορούμε να φανταστούμε τι μπλέξιμο υπάρχει σε εκείνα που είναι πιο σύνθετα, που απαιτούν ερμηνείες ως αποτέλεσμα νοητικών λειτουργιών. Σε ένα έργο τέχνης, για παράδειγμα, που η προσέγγιση και η ερμηνεία του – αν και στην τέχνη η ερμηνεία δεν είναι το πρωτεύον ζητούμενο – απαιτούν όχι αθροιστικές ικανότητες αλλά σύνθεσης και ανάλυσης.
Πρόσφατα με αφορμή την παραίτηση του Αρη Σερβετάλη από την παράσταση «Ρινόκερος», αναπτύχθηκαν επιχειρήματα υπέρ ή εναντίον αυτής της επιλογής, και το εντυπωσιακό είναι πως σε πολλές περιπτώσεις και τα δύο στρατόπεδα χρησιμοποίησαν το ίδιο ακριβώς «λογοπαίγνιο». Από τη μία «Ο Σερβετάλης έγινε ο ίδιος ρινόκερος» και από την άλλη «Ο Σερβετάλης με την πράξη του αρνήθηκε να γίνει ρινόκερος». Από τη σκοπιά που αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους για να το υποστηρίξουν, μοιάζει και οι δύο να έχουν δίκιο. Είναι ζήτημα ερμηνείας. Κάτι που συμβαίνει συχνά και με την πολιτική ή την ιδεολογία. Στριμώχνεις την πραγματικότητα μέσα στις δικές σου ήδη διαμορφωμένες επιλογές και ακλόνητες πεποιθήσεις σου και αναγκάζεις την πραγματικότητα να συμφωνήσει μαζί σου. Σίγουρα πολύ πιο εύκολο από το να ξεβολευτείς εσύ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
