Ποιος (δεν) φοβάται τα γεγονότα;

Σίγουρα κάποια άλλη κυβέρνηση, προφανώς  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα είχε ως τώρα ανακαλύψει τον αλγόριθμο για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της πανδημίας. Σίγουρα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί της θα είχαν αφουγκραστεί καλύτερα τους υπερήχους που προμήνυαν το δεύτερο και τρίτο κύμα του διαβολεμένου ιού  και θα χτυπούσαν τα τύμπανα της αντι-COVID προέλασης αντί να ανοιγοκλείνουν αμήχανα το ακορντεόν. Και βέβαια θα είχαν τη δυνατότητα να χαλιναγωγήσουν με τηλεκοντρόλ οποιονδήποτε ρομποκόπ της ΔΙΑΣ ή των ΜΑΤ προτού το κλομπ του αποθρασυνθεί πάνω στη ράχη δικαίων και αδίκων. Ισως να έβρισκαν και τρόπο να διακτινίσουν ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τους καταληψίες των πανεπιστημιακών κτιρίων ενώ ταυτόχρονα θα είχαν υποδεχθεί τη δυσχείμερη «Μήδεια» με πλήρη εξάρτυση και επιχειρησιακή ετοιμότητα, για να μην πούμε και για την Τουρκιά που αντί να αρμενίζει όρτσα τα πανιά στα πέλαγα της «Γαλάζιας Πατρίδας» θα είχε πάρει τον δρόμο για την Κόκκινη Μηλιά κράζοντας «το Σούλι εχούμησε και μας πλακώνει».

Πάμε τώρα αντίστροφα, και δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τους σημερινούς κυβερνώντες να βγάζουν μπόλικο αντιπολιτευτικό ξίγκι από τις ίδιες μύγες, αν και, ως φαίνεται, στο συγκεκριμένο επιτήδευμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο συστηματικός και παραγωγικός, ενώ λίγο παλιότερα, όταν η πρώτη φορά Αριστερά έβγαλε για πρώτη φορά τόσο μεγάλους λαγούς με τόσο φανταχτερά πετραχήλια από το καπέλο της, εκτός από συστηματικός και παραγωγικός αποδείχτηκε και πειστικός. Φυσικά, στη βάση των εμπειριών μας μπορούμε εύκολα να φανταστούμε και τα υπόλοιπα: τους καλόγνωμους και καθωσπρεπισμένους του ΚΙΝΑΛ να κάνουν τα καθιερωμένα αερόμπικς ίσων αποστάσεων και να αναμηρυκάζουν  αφόρητα προβλεπτές αμφίπλευρες κατσάδες προς τους εκ δεξιών και εξ ευωνύμων μοναχοφάηδες του (νέου) δικομματισμού. Το ίδιο ψηλά στην κλίμακα της προβλεψιμότητας είναι συνήθως το ΚΚΕ που εφημερεύει για τα δίκια του λαού και τους Σάιλοκ της ιδιωτικής φάρας όταν δεν ανιχνεύει επείγοντα περιστατικά ιμπεριαλιστικής απειλής στριμώχνοντας στο ίδιο τσουβάλι τη γιαλαντζί Αριστερά και την αβέλτερη Δεξιά, ενώ οι Latter Day Saints της βαρουφάκειας  και της βελοπούλειας γαλαρίας συνήθως κερδίζουν σε γραφικότητα αυτό που χάνουν σε προβλεψιμότητα.