Μπορεί κανείς να κατανοήσει τα «ανθρώπινα» κίνητρα αλλοίωσης της ιστορίας μεγάλων προσωπικοτήτων – ιδίως εν ονόματι της (πράγματι σεβαστής) καλλιτεχνικής ελευθερίας. Ούτε ο μέγιστος Θεόφιλος Μότσαρτ διέφυγε απ’ αυτήν την υπονομευτική τακτική: Πρόσφατα μάλιστα, εξαιτίας του εύτεχνου κινηματογραφικού έργου του Μίλος Φόρμαν (1984), ο μεγαλοφυής μουσικός παρουσιάσθηκε ως ένα παραξενιάρικο παιδαρέλι. Κι έτσι, έκτοτε ακούγονται πάντοτε μερικοί (χαριτωμένοι, τάχα) χαρακτηρισμοί του μεγάλου Συνθέτη, όπως: νάρκισσος χωρίς αγάπη για τους άλλους, μέθυσος, γυναικάς και βωμολόχος – μόνον αυτά…
Κατά την ταπεινή-μου αντίληψη, αυτή είναι μια απ’ τις λίγες φορές όπου η αλήθεια βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των μυθευμάτων. Φοβούμαι δε ότι η ένταση αυτού του ψεύδους ενδέχεται να μειώνει και τη μέγιστη αισθητική απόλαυση που μας προσφέρει η μουσική του θύματος του ψεύδους…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
