Οταν νιώθεις πως οι λέξεις είναι εντελώς αδύναμες, σχεδόν άχρηστες, τότε είναι που πρέπει να τις βρεις για να κρατήσεις το μυαλό σου. Ασκήσεις ανθρωπιάς είναι οι λέξεις. Γιατί πρώτα δεν θα έχουν καμία σημασία οι λέξεις και αμέσως μετά δεν θα έχουμε καμία σημασία εμείς. Η γλώσσα που σε όργια στρεψοδικίας προσπαθεί να δικαιολογήσει την τρέλα, αλλά και η γλώσσα της συνοχής, της αντίστασης, του πείσματος.
Κι όταν αισθάνεσαι πως είσαι πάρα πολύ μικρός και αδύναμος για να παρέμβεις στο παραμικρό, ότι είσαι απλά ένα φυλλαράκι στην ορμή ενός ποταμού που δεν σταματιέται, αν έχεις έστω και έναν άνθρωπο να φροντίσεις και να νοιάζεσαι γι’ αυτόν, τότε είσαι ακόμα εδώ μαζί μας και αφήνεις ανοιχτά τα καλά ενδεχόμενα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
